Με μια εικόνα από τις εκδηλώσεις στο Σίδνεϊ, τρεις ώρες πριν τα μεσάνυχτα, τοπική ωρα, καταγράφω τις ευχές μου για υγεία, χαρά και δημιουργία το νέο έτος, αλλά και την καινούργια δεκαετία που αρχίζει!
31.12.09
30.12.09
25.12.09
19.12.09
Σε σκέφτομαι...κινέζικα
水调歌头·明月几时有
苏轼
明月几时有，
把酒问青天。
不知天上宫阙，
今夕是何年。
我欲乘风归去,
又恐琼楼玉宇，
高处不胜寒，
起舞弄清影，
何似在人间。
转朱阁，
低绮户，
照无眠。
不应有恨，
何事长向别时圆。
人有悲欢离合，
月有阴晴圆缺，
此事古难全。
但愿人长久，
千里共婵娟。
"Thinking of You"
When will the moon be clear and bright?
With a cup of wine in my hand, I ask the blue sky.
I don't know what season it would be in the heavens on this night.
I'd like to ride the wind to fly home.
Yet I fear the crystal and jade mansions are much too high and cold for me.
Dancing with my moon-lit shadow
It does not seem like the human world
The moon rounds the red mansion Stoops to silk-pad doors
Shines upon the sleepless Bearing no grudge
Why does the moon tend to be full when people are apart?
People may have sorrow or joy, be near or far apart
The moon may be dim or bright, wax or wane
This has been going on since the beginning of time
May we all be blessed with longevity
Though far apart, we are still able to share the beauty of the moon together.
Su Shi (1037-1101)
Επιστροφή (1/12/09)
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου μετά από μια εξαιρετική πτήση στις 11 το πρωί της Τρίτης. Ένας γαλανός ουρανός σκέπαζε την ηλιόλουστη πρωτεύουσα της Κίνας, κάτι που μας έκανε να αισθανόμαστε καλύτερα συγκριτικά με την πρώτη επαφή. Γνωρίζαμε καλά το δρόμο πια, φτάσαμε εύκολα στο Terminal 3, ένα καταπληκτικής αισθητικής αεροδρόμιο, περάσαμε γρήγορα τους ελέγχους ( βέβαια για δεύτερη φορά κάποια αναγκάσ
τηκε να βγάλει τις μπότες της, δίνοντας τροφή για τα ανάλογα αστεία), ήπιαμε καφέ στα Starbucks, κάναμε το απαραίτητο shopping και ναμαστε στο γεμάτο αυτή τη φορά αεροπλάνο της επιστροφής.
Όλες οι φυλές του πλανήτη στο σκάφος, όλες οι ηλικίες, μωρά και ηλικωμένοι, μαύροι, κινέζοι και ευρωπαίοι αναλογίζονταν τις 11 ώρες που είχαν μπροστά τους, ώσπου να φτάσουν στο Μόναχο.
Κάνει τρομερό κρύο στο αεροπλάνο, αφού ανεξήγητα δουλεύει στο φουλ ο κλιματισμός. Η κινέζα δίπλα μου φορά το παλτό της και την καταλαβαίνω απόλυτα.
..................................................................................................
Προσγειωθήκαμε στο Μόναχο στις 6 το απόγευμα και μετά δύο ώρες πετάξαμε για Θεσσαλονίκη. Στις 11 το βράδυ αποχαιρετούσα τα παιδιά και τους γονείς τους που μας περιμένανε. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι... Ήθελα να πω περισσότερα στην Αιμιλία και τη Δώρα, μα σκέφτηκα αργότερα πως αυτό το ταξίδι, δύσκολα θα μπορούσαμε να το αξιολογήσουμε εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορώ ούτε και σήμερα...
................................................................................................
Θέλω να ευχαριστήσω όλη την ομάδα που δούλεψε και δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια στο 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης. Πριν τρία χρόνια γράφαμε, γυρίζοντας τότε από το Ντουμπάι, πως ανοίξαμε ενα δρόμο. Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω πως όσα διαβάσατε ως εδώ πιθανόν θα ανοίξουν άλλους δρόμους μακρύτερους, γονιμότερους, περισσότερο επιτυχημένους επιβεβαιώνοντας την πίστη μας στο θεσμό ενός δημόσιου σχολείου της δυτικής Θεσσαλονίκης, που θέλει και προσπαθεί να προσφέρει την παιδεία που ζητούν και έχουν ανάγκη οι μαθητές του.
τηκε να βγάλει τις μπότες της, δίνοντας τροφή για τα ανάλογα αστεία), ήπιαμε καφέ στα Starbucks, κάναμε το απαραίτητο shopping και ναμαστε στο γεμάτο αυτή τη φορά αεροπλάνο της επιστροφής.Όλες οι φυλές του πλανήτη στο σκάφος, όλες οι ηλικίες, μωρά και ηλικωμένοι, μαύροι, κινέζοι και ευρωπαίοι αναλογίζονταν τις 11 ώρες που είχαν μπροστά τους, ώσπου να φτάσουν στο Μόναχο.
Κάνει τρομερό κρύο στο αεροπλάνο, αφού ανεξήγητα δουλεύει στο φουλ ο κλιματισμός. Η κινέζα δίπλα μου φορά το παλτό της και την καταλαβαίνω απόλυτα.
..................................................................................................
Προσγειωθήκαμε στο Μόναχο στις 6 το απόγευμα και μετά δύο ώρες πετάξαμε για Θεσσαλονίκη. Στις 11 το βράδυ αποχαιρετούσα τα παιδιά και τους γονείς τους που μας περιμένανε. Ήμασταν τόσο κουρασμένοι... Ήθελα να πω περισσότερα στην Αιμιλία και τη Δώρα, μα σκέφτηκα αργότερα πως αυτό το ταξίδι, δύσκολα θα μπορούσαμε να το αξιολογήσουμε εκείνη τη στιγμή. Δεν μπορώ ούτε και σήμερα...
................................................................................................
Θέλω να ευχαριστήσω όλη την ομάδα που δούλεψε και δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια στο 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης. Πριν τρία χρόνια γράφαμε, γυρίζοντας τότε από το Ντουμπάι, πως ανοίξαμε ενα δρόμο. Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω πως όσα διαβάσατε ως εδώ πιθανόν θα ανοίξουν άλλους δρόμους μακρύτερους, γονιμότερους, περισσότερο επιτυχημένους επιβεβαιώνοντας την πίστη μας στο θεσμό ενός δημόσιου σχολείου της δυτικής Θεσσαλονίκης, που θέλει και προσπαθεί να προσφέρει την παιδεία που ζητούν και έχουν ανάγκη οι μαθητές του.
Βράδυ στο Grand Hotel
Φορώντας πάλι τα καλά μας βρισκόμασταν στη μεγάλη αίθουσα υποδοχής του Grand Hotel, του ξενοδοχείου στο οποίο διέμεναν οι Ευρωπαίοι και Κινέζοι επιχειρηματίες που είχαν έρθει για τη Σύνοδο κορυφής των επιχειρηματιών. Μας είχαν φέρει εκεί για να συναντήσουμε κάτι τύπους, υψηλόβαθμα στελέχη της Account Ability, ενός οργανισμού για την ανάπτυξη της επιχειρηματικής συνεργασίας μεταξύ Ευρώπης και Κίνας.
Παρουσιάσαμε λοιπόν τα προγράμματά μας και συζητήσαμε με τους Simon Zadek, και Joshua Wickerham, οι οποίοι μάλιστα έδειξαν και ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα μεγάλα έργα της πόλης μας, εκφράζοντας αμφιβολίες στην υπόθεση πως η κατασκευή του μετρό θα επιλύσει το κυκλοφοριακό της πόλης.
Όταν πια είχανπάρει το καπέλο τους και μας είχαν αφήσει να απολαύσουμε τον κα
πουτσίνο μας ( 3 ευρώ σε πεντάστερο ξενοδοχείο, δεν αντέχω πια με την απάτη του καφέ στη Θεσσαλονίκη) σκεφτόμουνα αν υπάρχουν πια δυνατότητες να αντισταθούμε σε μια πραγματικότητα που αποθεώνει την οικονομία της αγοράς, ενδύοντάς την μάλιστα με πράσινο μανδύα. Η βιώσιμη ανάπτυξη μεσω των ανάλογων επιχειρηματικών σχεδίων είναι άλλωστε και ο στόχος της Account Ability στην Κίνα. Ήταν ξεκάθαρο επίσης για μένα πως η παρουσία μας εκεί συνδεόταν με τις χορηγικές υποχρεώσεις του YMP και του Πανεπιστημίου της Lund. Οι χορηγικές όμως ανάγκες σκέφτηκα δεν μας άφησαν ούτε εμάς ανεπηρέαστους.
Πήραμε συνέντευξη για το YMP και τη συνάντηση στην Κίνα από τον Torvald για τη μαθητική μας εφημερίδα, το ΦΑΜΕΝ, και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας με τα 
πόδια, μέσα στην πολύ κρύα βραδιά. Σε όλη τη διαδρομή η μουσική υπόκρουση που μας ακολουθούσε ήταν ο ήχος των τακουνιών Αιμιλίας και Δώρας στο πλακόστρωτο , ήχος βασανιστικός 
και μονότονα επαναλαμβανόμενος. Μικρή στάση κυρίως για να ζεσταθούμε σε ένα ζαχαροπλαστείκο με μια εξαιρετική σαν ξωτικό υπάλληλο, γλυκιά και έξυπνη. Για τα γλυκά που αγοράσαμε δεν μπορώ να πω το ίδιο, οπως μου είπανε τα κορίτσια που τα δοκιμάσανε.
Ανταλλάξαμε φωτογραφίες και ηλεκτρονικές διευθύνσεις και αποχαιρετίσαμε όλον τον κόσμο, καθώς εμείς αναχωρούσαμε πρώτοι την επόμενη μέρα, στις 6 το πρωί.Όταν πια είχανπάρει το καπέλο τους και μας είχαν αφήσει να απολαύσουμε τον κα
πουτσίνο μας ( 3 ευρώ σε πεντάστερο ξενοδοχείο, δεν αντέχω πια με την απάτη του καφέ στη Θεσσαλονίκη) σκεφτόμουνα αν υπάρχουν πια δυνατότητες να αντισταθούμε σε μια πραγματικότητα που αποθεώνει την οικονομία της αγοράς, ενδύοντάς την μάλιστα με πράσινο μανδύα. Η βιώσιμη ανάπτυξη μεσω των ανάλογων επιχειρηματικών σχεδίων είναι άλλωστε και ο στόχος της Account Ability στην Κίνα. Ήταν ξεκάθαρο επίσης για μένα πως η παρουσία μας εκεί συνδεόταν με τις χορηγικές υποχρεώσεις του YMP και του Πανεπιστημίου της Lund. Οι χορηγικές όμως ανάγκες σκέφτηκα δεν μας άφησαν ούτε εμάς ανεπηρέαστους.
Πήραμε συνέντευξη για το YMP και τη συνάντηση στην Κίνα από τον Torvald για τη μαθητική μας εφημερίδα, το ΦΑΜΕΝ, και αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας με τα 
πόδια, μέσα στην πολύ κρύα βραδιά. Σε όλη τη διαδρομή η μουσική υπόκρουση που μας ακολουθούσε ήταν ο ήχος των τακουνιών Αιμιλίας και Δώρας στο πλακόστρωτο , ήχος βασανιστικός 
και μονότονα επαναλαμβανόμενος. Μικρή στάση κυρίως για να ζεσταθούμε σε ένα ζαχαροπλαστείκο με μια εξαιρετική σαν ξωτικό υπάλληλο, γλυκιά και έξυπνη. Για τα γλυκά που αγοράσαμε δεν μπορώ να πω το ίδιο, οπως μου είπανε τα κορίτσια που τα δοκιμάσανε.Δευτέρα, τελευταία μέρα στη Nanjing (30/11/09)
Ο ήλιος ήταν η πρώτη μεγάλη έκπληξη της μέρας. Οι συνεχείς αλλαγές προγράμματος ήταν η δεύτερη, καθόλου ευχάριστη.
10.00 π.μ: Ελεύθερος χρόνος ως τις 12, γεύμα και μετάβασή μας στο exhbition center για να παρουσιάσουμε τα προγράμματά μας.
10.30 π.μ: Αλλαγή. Η Elizabeth μας ενημερώνει πως μπορούμε να μεταβούμε τώρα στο exhbition center και μετά το απόγευμα θα κάνουμε μια παρουσίαση σε μια βιβλιοθήκη εκεί κοντά. Συμφωνήσαμε πως αυτό ήταν περισσότερο σημαντικό από μια βόλτα στη Nanjing και ανεβήκαμε να ντυθούμε κάπως καλύτερα.
10.45 π.μ: Ακούω από τις έξαλλες μαθήτριές μου ότι η Elizabeth ακύρωσε το προηγούμενο προγραμμα, γιατί δεν επέτρεψαν την παρουσία μας στο exhbition center. Στο κενό που δημιουργούνταν μας πρότειναν να κάνουμε μια διαδρομή μέσα στην πόλη με ένα μικρό λεωφορείο. Ενώ εβραζα μέσα μου γελαστός και ατάραχος προσπαθώ να τις ηρεμήσω προβάλλοντας το θετικό στοιχείο της υπόθεσης. Θα βλέπαμε την πόλη έστω και την τελευταία μέρα της παρουσίας μας εκεί. Περισσότερο έξαλλες ανέβηκαν να αλλάξουν όπως και εγώ και σε μια ώρα ξεκινήσαμε φτάνοντας σε μια περιοχή που ονομαζόταν Confucius temple λόγω του ναού που υπήρχε εκεί.
Αν έχετε επισκεφτεί κινέζικη αγορά σε κάποια
άλλη πόλη του κόσμου, τότε γνωρίζετε ήδη τι συναντήσαμε. Μια κοσμοπλημμύρα κινέζων που περπατούσαν , φωτογραφίζονταν στο δέντρο της ζωής, αγόραζαν, παζάρευαν, έτρωγαν στα εστιατόρια της περιοχής. Σε ένα απ' αυτά καθήσαμε για το μεσημεριανό μας. Εδώ η εμπειρία ήταν διαφορετική. Αυτό που σε αιφνιδίαζε ήταν οι ατμοί που έβγαιναν από τα τραπέζια και μια ιδιότυπη μυρωδιά, όχι και τόσο ευχάριστη για μένα. Το τραπέζι στο οποίο καθίσαμε είχε μια οπή στο κέντρο πάνω στην ο
ποία τοποθέτησαν γρήγορα κυκλικό σκεύος χωριμένο στα δύο με το περιεχόμενο να μοιάζει με σούπα. Μας εξήγησαν πως το ένα τμημα, το κοκκινωπό ήταν καυτερό, το άλλο το ασπριδερό ήταν κανονικό.Σε λίγο το περιεχόμενό τους εμπλουτίστηκε με τις παραγγελίες των συναδέλφων κινέζων (οι μαθήτριές μου έτρωγαν με τους κινέζους συναδέλφους τους). Ψάρι, noodles, μανιτάρια όλων των ειδών, meatballs με αυγό, springrolls, κάτι σαν μπέικον, όλα έπεσαν μέσα στα δύο τμήματα του σκεύους, αρχίζοντας να ζεσταίνονται από τη θερμαινόμενη επιφάνεια που υπήρχε από κάτω. Η προσπάθεια να πιάσω με τα ξυλάκια το φαγητό αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολη και γι'αυτό το λόγο σε λίγο άρχισαν να με βοηθούν οι Hou Jing και η Zha.
Η επίσκεψη στο ναό του Κομφούκιου στη συνέχεια μας έδωσε την ευκαιρία να διαβάσουμε τη μεγάλη επιγραφή πάνω από την είσοδο του ναού πίσω από το επιβλητικό άγαλμα του Κομφούκιου." Καλοσωρίζουμε τους φίλους μας που ήρθαν από μακριά" έλεγε και αισθανθήκαμε ότι εννοούσε μάλλον εμάς εκείνη τη στιγμή. Γεμάτος τάματα ο ναός, λιγοστοί πιστοί που προσεύχονταν και σκηνές από τη ζωή και διδασκαλία του Κομφούκιου στους τοίχους. Στην αυλή του ναού υπήρχαν μικρότερα αγάλματα μαθητών και συνεχιστών της διδασκαλίας του. Εντύπωση μας προξένησαν δύο ιδεογράμματα που βρίκονταν δεξιά και 
αριστερά της εισόδου. Το ένα συμβόλιζε την ευγένεια και του καλούς τρόπους, το άλλο τη φιλία.
Είχαμε λιγοστό χρόνο, γιατί ο Li , ο Κινέζος καθηγητής αγγλικής φιλολογίας που μας συνόδευε, μας περίμενε σε μισή ώρα για την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο. Βόλτα στα μ
αγαζιά, που προσφέρανε τα ίδια προϊόντα που μπορείς να αγοράσεις παντού στον κόσμο, στις ίδιες τιμές απ' ό,τι είδαμε. Βέβαια δεχόντουσαν παζάρι και είχαμε επίσης πληροφορηθεί πως οι τιμές είναι διαφορετκές για ξένους και ντόπιους. Αυτό που μας ενθουσίασε ήταν η επίσκεψή μας σε ένα τεϊοποτείο στο οποίο αφού δοκίμαζες όλων των ειδών τα τέϊα μπορούσες να αγοράσεις φεύγοντας. Πήραμε μαζί μας τσάι γιασεμιού που μας άρεσε πιο πολύ και τρέχντας σχεδόν φτάσαμε στο ραντεβού μας. Αφού επίσκεφτήκαμε ένα μικρό μουσείο για τον Κομφούκιο με αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής αναχωρήσαμε με ταξί για το Huangpo.
10.00 π.μ: Ελεύθερος χρόνος ως τις 12, γεύμα και μετάβασή μας στο exhbition center για να παρουσιάσουμε τα προγράμματά μας.
10.30 π.μ: Αλλαγή. Η Elizabeth μας ενημερώνει πως μπορούμε να μεταβούμε τώρα στο exhbition center και μετά το απόγευμα θα κάνουμε μια παρουσίαση σε μια βιβλιοθήκη εκεί κοντά. Συμφωνήσαμε πως αυτό ήταν περισσότερο σημαντικό από μια βόλτα στη Nanjing και ανεβήκαμε να ντυθούμε κάπως καλύτερα.
10.45 π.μ: Ακούω από τις έξαλλες μαθήτριές μου ότι η Elizabeth ακύρωσε το προηγούμενο προγραμμα, γιατί δεν επέτρεψαν την παρουσία μας στο exhbition center. Στο κενό που δημιουργούνταν μας πρότειναν να κάνουμε μια διαδρομή μέσα στην πόλη με ένα μικρό λεωφορείο. Ενώ εβραζα μέσα μου γελαστός και ατάραχος προσπαθώ να τις ηρεμήσω προβάλλοντας το θετικό στοιχείο της υπόθεσης. Θα βλέπαμε την πόλη έστω και την τελευταία μέρα της παρουσίας μας εκεί. Περισσότερο έξαλλες ανέβηκαν να αλλάξουν όπως και εγώ και σε μια ώρα ξεκινήσαμε φτάνοντας σε μια περιοχή που ονομαζόταν Confucius temple λόγω του ναού που υπήρχε εκεί.
Αν έχετε επισκεφτεί κινέζικη αγορά σε κάποια
άλλη πόλη του κόσμου, τότε γνωρίζετε ήδη τι συναντήσαμε. Μια κοσμοπλημμύρα κινέζων που περπατούσαν , φωτογραφίζονταν στο δέντρο της ζωής, αγόραζαν, παζάρευαν, έτρωγαν στα εστιατόρια της περιοχής. Σε ένα απ' αυτά καθήσαμε για το μεσημεριανό μας. Εδώ η εμπειρία ήταν διαφορετική. Αυτό που σε αιφνιδίαζε ήταν οι ατμοί που έβγαιναν από τα τραπέζια και μια ιδιότυπη μυρωδιά, όχι και τόσο ευχάριστη για μένα. Το τραπέζι στο οποίο καθίσαμε είχε μια οπή στο κέντρο πάνω στην ο
ποία τοποθέτησαν γρήγορα κυκλικό σκεύος χωριμένο στα δύο με το περιεχόμενο να μοιάζει με σούπα. Μας εξήγησαν πως το ένα τμημα, το κοκκινωπό ήταν καυτερό, το άλλο το ασπριδερό ήταν κανονικό.Σε λίγο το περιεχόμενό τους εμπλουτίστηκε με τις παραγγελίες των συναδέλφων κινέζων (οι μαθήτριές μου έτρωγαν με τους κινέζους συναδέλφους τους). Ψάρι, noodles, μανιτάρια όλων των ειδών, meatballs με αυγό, springrolls, κάτι σαν μπέικον, όλα έπεσαν μέσα στα δύο τμήματα του σκεύους, αρχίζοντας να ζεσταίνονται από τη θερμαινόμενη επιφάνεια που υπήρχε από κάτω. Η προσπάθεια να πιάσω με τα ξυλάκια το φαγητό αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολη και γι'αυτό το λόγο σε λίγο άρχισαν να με βοηθούν οι Hou Jing και η Zha.
Η επίσκεψη στο ναό του Κομφούκιου στη συνέχεια μας έδωσε την ευκαιρία να διαβάσουμε τη μεγάλη επιγραφή πάνω από την είσοδο του ναού πίσω από το επιβλητικό άγαλμα του Κομφούκιου." Καλοσωρίζουμε τους φίλους μας που ήρθαν από μακριά" έλεγε και αισθανθήκαμε ότι εννοούσε μάλλον εμάς εκείνη τη στιγμή. Γεμάτος τάματα ο ναός, λιγοστοί πιστοί που προσεύχονταν και σκηνές από τη ζωή και διδασκαλία του Κομφούκιου στους τοίχους. Στην αυλή του ναού υπήρχαν μικρότερα αγάλματα μαθητών και συνεχιστών της διδασκαλίας του. Εντύπωση μας προξένησαν δύο ιδεογράμματα που βρίκονταν δεξιά και 
αριστερά της εισόδου. Το ένα συμβόλιζε την ευγένεια και του καλούς τρόπους, το άλλο τη φιλία.Είχαμε λιγοστό χρόνο, γιατί ο Li , ο Κινέζος καθηγητής αγγλικής φιλολογίας που μας συνόδευε, μας περίμενε σε μισή ώρα για την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο. Βόλτα στα μ
αγαζιά, που προσφέρανε τα ίδια προϊόντα που μπορείς να αγοράσεις παντού στον κόσμο, στις ίδιες τιμές απ' ό,τι είδαμε. Βέβαια δεχόντουσαν παζάρι και είχαμε επίσης πληροφορηθεί πως οι τιμές είναι διαφορετκές για ξένους και ντόπιους. Αυτό που μας ενθουσίασε ήταν η επίσκεψή μας σε ένα τεϊοποτείο στο οποίο αφού δοκίμαζες όλων των ειδών τα τέϊα μπορούσες να αγοράσεις φεύγοντας. Πήραμε μαζί μας τσάι γιασεμιού που μας άρεσε πιο πολύ και τρέχντας σχεδόν φτάσαμε στο ραντεβού μας. Αφού επίσκεφτήκαμε ένα μικρό μουσείο για τον Κομφούκιο με αρχαιολογικά ευρήματα της περιοχής αναχωρήσαμε με ταξί για το Huangpo.Βραδινή ασυννενοησία
Με όρεξη και μεγαλύτερη εμπειρία πια πήραμε το δεύτερο κινέζικο δείπνο μας, μάλλον καλύτερο απο το πρωτο, ή ίσως ήταν η εξοικείωσή μας που μας έκανε να το πιστεύουμε. Στο τραπέζι αυτή τη φορά Κινέζοι και Έλληνες. Αυτό που θυμάμαι είναι η αναφορά σε κάποιο σημείο του ποδοσφαίρου και των ομάδων που υποστηρίζει ο καθένας. Τα κορίτσια ενημέρωσαν για τη συλλογική μου προτίμηση, την ομάδα της Λάρισας, αρχίζοντας να τραγουδούν το παλιό του Λαζόπουλου, "βισνί θύελλα, σούζα το αλογάκι, ιχά". Έκπληκτοι οι 
συνδαιτήμονές μας με το ιχά άρχισαν να κάνουν υποθέσεις περί επαφών των κατοίκων αυτής της περιοχής με τον Κινεζικό πολιτισμό προκαλώντας ορμητικά γέλια στην ελληνική πλευρά του τραπεζιού. Βέβαια λίγο νωρίτερα είχαμε με δική μου έμπνευση απαγγελία ποιημάτων ελληνικών και κινέζικων με μετάφραση στα αγγλικά. Απήγγειλα Σεφέρη, Σολωμό και Ελύτη και ακούσαμε ποιήματα συγγραφέων που συγχωρέστε με δεν θυμάμαι. Οι στίχοι όμως ήταν πλούσιοι σε εικόνες και μεταφορές κατάφορτοι απο ερωτικό συναίσθημα.
Το τέλος του όμορφου δείπνου άνοιξε την πόρτα σε μια βραδινή οδύσσεια στα περίχωρα της Nanjing.
Οι οργανωτές μας ενημέρωσαν πως θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο της συνόδου να ετοιμάσουμε την αυριανή έκθεση και να έχουμε μια πρώτη επαφή με το χώρο. Ανεβήκαμε σε ταξί, οι ευρωπαϊκές ομάδες με έναν Κινέζο συνάδελφο μαζί, καθώς οι οδηγοί ταξί της πόλης δεν μιλούσαν παρά μόνο κινέζικα. Μας έκανε εντύπωση το γεγονός πως ο οδηγός ταξί ήταν απομονωμένος με μια κατασκευή από σίδερο και πλαστικό από τους επιβάτες. Σε σχετική ερώτηση μας απάντησε η Zha Jiayue πουήταν μαζί μας πως αυτό οφειλόταν στην ανάγκη προστασίας τους, αν και, συνέχισε, η Nanjing δεν αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα παραβατικότητας.
Ο συγκεκριμένος οδηγός πάντως ηταν αστέρι. Αν και ισχυρίστηκε πως γνώριζε το δρόμο και όλοι οι υπόλοιποι τον ακολουθούσαν, αποδείχτηκε στη διαδρομή πως είχε μαύρα μεσάνυχτα, για το πώς θα φτάναμε στο ξενοδοχείο. Αφού περιπλανηθήκαμε μέσα στη νύχτα σε διαφορετικές περιοχές, αφού μας άφησε τρέχοντας για αναζήτηση πληροφοριών τρεις φορές και τα άκουσε απ' όλους τους άλλους τελικά μετά από μιάμισυ ώρα φτάσαμε στον προορισμό μας.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν δίπλα σε μια λίμνη, εντυπωσιακό κυρίως εσωτερικά και ζεστό σε σχέση με το κρύο και το δυνατό αέρα που φυσούσε εκείνη τη στιγμή. Η ώρα ήταν 11 το βράδυ όταν ακούσαμε από τον υπεύθυνο ασφαλείας πως άλλαξαν κάποια πράγματα. Οι κινεζικές αρχές αποφάσισαν για λόγους προστασίας των υψηλών προσώπων που θα ήταν την επόμενη μέρα εκεί να παραστούν στη σύνοδο μόνο ένας κινέζος καθηγητής και δύο μαθητές, ένας κινέζος και ένας ευρωπαίος. Να πω την αλήθεια εκείνη τη στιγμή εξοργίστηκα με την προχειρότητα και την ασυνεννοησία, προσπάθησα όμως να μη το δείξω γιατί και οι
μαθήτριές μου ήταν ήδη αρκετά απογοητευμένες, όπως και όλοι οι κινέζοι μαθητές κυριως. Η Elizabeth και ο Torvald απολογήθηκαν, αποδίδοντας το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην κινεζική πλευρά που άλλαξε τις αποφάσεις της υπαναχωρώντας από προηγούμενες δεσμεύσεις της. "Out of order" επανελάμβανε συνεχώς η Elizabeth. Η κούραση της ημέρας μαζί με την αογοήτευση δεν πτόησαν τους σουηδούς και έλληνες μαθητές να επιμείνουν ο καθένας στη δική του παρουσία στην αυριανή Σύνοδο και η τύχη αποφάσισε μετά από κλήρωση πως η Alexandra θα εκπροσωπούσε τελικά την ήπ
ειρό μας.
Πάλι απογοήτευση για Αιμιλία και Δώρα. Και ο Jonathan δεν έδειχνε καλύτερα.
Τακτοποιήσάμε τα poster μας και το άλλο υλικό που είχαμε φέρει, φωτογραφηθήκαμε στοχώρο της έκθεσης αλλά και στοι κόκκινο παχύ χαλί της εισόδου και ανεβαίνοντας στα ταξί φτάσαμε πιο γρήγορα τώρα στο ξενοδοχείο μας.Κουβεντούλα στο λόμπυ και ο ύπνος ήρθε γλυκά σε λίγο να καταλαγιάσει πάθη και ελπίδες.
συνδαιτήμονές μας με το ιχά άρχισαν να κάνουν υποθέσεις περί επαφών των κατοίκων αυτής της περιοχής με τον Κινεζικό πολιτισμό προκαλώντας ορμητικά γέλια στην ελληνική πλευρά του τραπεζιού. Βέβαια λίγο νωρίτερα είχαμε με δική μου έμπνευση απαγγελία ποιημάτων ελληνικών και κινέζικων με μετάφραση στα αγγλικά. Απήγγειλα Σεφέρη, Σολωμό και Ελύτη και ακούσαμε ποιήματα συγγραφέων που συγχωρέστε με δεν θυμάμαι. Οι στίχοι όμως ήταν πλούσιοι σε εικόνες και μεταφορές κατάφορτοι απο ερωτικό συναίσθημα.Το τέλος του όμορφου δείπνου άνοιξε την πόρτα σε μια βραδινή οδύσσεια στα περίχωρα της Nanjing.
Οι οργανωτές μας ενημέρωσαν πως θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο της συνόδου να ετοιμάσουμε την αυριανή έκθεση και να έχουμε μια πρώτη επαφή με το χώρο. Ανεβήκαμε σε ταξί, οι ευρωπαϊκές ομάδες με έναν Κινέζο συνάδελφο μαζί, καθώς οι οδηγοί ταξί της πόλης δεν μιλούσαν παρά μόνο κινέζικα. Μας έκανε εντύπωση το γεγονός πως ο οδηγός ταξί ήταν απομονωμένος με μια κατασκευή από σίδερο και πλαστικό από τους επιβάτες. Σε σχετική ερώτηση μας απάντησε η Zha Jiayue πουήταν μαζί μας πως αυτό οφειλόταν στην ανάγκη προστασίας τους, αν και, συνέχισε, η Nanjing δεν αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα παραβατικότητας.
Ο συγκεκριμένος οδηγός πάντως ηταν αστέρι. Αν και ισχυρίστηκε πως γνώριζε το δρόμο και όλοι οι υπόλοιποι τον ακολουθούσαν, αποδείχτηκε στη διαδρομή πως είχε μαύρα μεσάνυχτα, για το πώς θα φτάναμε στο ξενοδοχείο. Αφού περιπλανηθήκαμε μέσα στη νύχτα σε διαφορετικές περιοχές, αφού μας άφησε τρέχοντας για αναζήτηση πληροφοριών τρεις φορές και τα άκουσε απ' όλους τους άλλους τελικά μετά από μιάμισυ ώρα φτάσαμε στον προορισμό μας.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν δίπλα σε μια λίμνη, εντυπωσιακό κυρίως εσωτερικά και ζεστό σε σχέση με το κρύο και το δυνατό αέρα που φυσούσε εκείνη τη στιγμή. Η ώρα ήταν 11 το βράδυ όταν ακούσαμε από τον υπεύθυνο ασφαλείας πως άλλαξαν κάποια πράγματα. Οι κινεζικές αρχές αποφάσισαν για λόγους προστασίας των υψηλών προσώπων που θα ήταν την επόμενη μέρα εκεί να παραστούν στη σύνοδο μόνο ένας κινέζος καθηγητής και δύο μαθητές, ένας κινέζος και ένας ευρωπαίος. Να πω την αλήθεια εκείνη τη στιγμή εξοργίστηκα με την προχειρότητα και την ασυνεννοησία, προσπάθησα όμως να μη το δείξω γιατί και οι
μαθήτριές μου ήταν ήδη αρκετά απογοητευμένες, όπως και όλοι οι κινέζοι μαθητές κυριως. Η Elizabeth και ο Torvald απολογήθηκαν, αποδίδοντας το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στην κινεζική πλευρά που άλλαξε τις αποφάσεις της υπαναχωρώντας από προηγούμενες δεσμεύσεις της. "Out of order" επανελάμβανε συνεχώς η Elizabeth. Η κούραση της ημέρας μαζί με την αογοήτευση δεν πτόησαν τους σουηδούς και έλληνες μαθητές να επιμείνουν ο καθένας στη δική του παρουσία στην αυριανή Σύνοδο και η τύχη αποφάσισε μετά από κλήρωση πως η Alexandra θα εκπροσωπούσε τελικά την ήπ
ειρό μας.Πάλι απογοήτευση για Αιμιλία και Δώρα. Και ο Jonathan δεν έδειχνε καλύτερα.
Τακτοποιήσάμε τα poster μας και το άλλο υλικό που είχαμε φέρει, φωτογραφηθήκαμε στοχώρο της έκθεσης αλλά και στοι κόκκινο παχύ χαλί της εισόδου και ανεβαίνοντας στα ταξί φτάσαμε πιο γρήγορα τώρα στο ξενοδοχείο μας.Κουβεντούλα στο λόμπυ και ο ύπνος ήρθε γλυκά σε λίγο να καταλαγιάσει πάθη και ελπίδες.
Μοναχική βόλτα
Μικρή ξεκούραση και καθώς το πρόγραμμα απέκτησε το πρώτο του κενό μέχρι τις 6 το απόγευμα ( η Elizabeth και η Li Jing έκαναν τις απαραίτητες επαφές με τους υπευθύνους της Κινεζικής και Σουηδικής αντιπροσωπείας για να ρυθμιστούν οι τελευταίες λεπτομέρειες της παρουσίας μας στη Σύνοδο και μετά θα πηγαίναμε στο Purple Palace το χώρο διεξαγωγής της ).
Πήρα λίγες ανάσες κοιτώντας την πόλη που ακόμη δεν διακρίνονταν καλά, αλλά τουλάχιστον είχε σταματήσει η βροχή και τα σύννεφα άρχιζαν να απομακρύνονται. Ετοίμασα τη φωτογραφική μου μηχανή και κατέβηκα να δω , αν τα κορίτσια θα έρχονταν μαζί μου. Ήταν πολύ κουρασμένα και τα άφησα να κοιμούνται. Ακολούθησα το δρόμο που περνούσε μπροστά από το ξενοδοχείο αποφασίζοντας να κάνω έναν μεγάλο κύκλο και να γυρίσω πάλι σ΄αυτόν.
Είχα καιρό να νιώσω τόσο ξένος σε σε ένα μέρος. Όση ώρα περπάτησα δεν συνάντησα άλλον Ευρωπαίο. Αν και με κοιτούσαν με έκπληξη και απορία πρέπει να πω πως σε κανέναν σημείο δεν αισθάνθηκα κάποια απειλή. Περπάτησα δίπλα σε ένα ποταμάκι, με τα ποδήλατα να πηγαινοέρχονται στον μεγάλο ποδηλατόδρομο, και τα βήματά μου τελικά να με οδηγούν σε ένα μεγάλο πάρκο σκηνή πραγματική πολλών και διαφορετικών πραγμάτων. Αετοί στον αέρα, 
μικρά παιδιά με τους γονείς τους να τρέχουν παίζοντας, μια λαϊκή αγορά με φωνές, χρώματα, και εξωτικά μυρωδικά να πολιορκούν τις αισθήσεις μου. Κάποια μικρά παιδιά με χαιρέτησαν γελώντας και ανταπέδωσα το χαιρετισμό τους.
Μπροστά μου βρίσκονταν τώρα τα ερείπια του παλατιού των βασιλιάδων της δυναστείας των Μιγκ, εκείνων που αποφάσισαν κάποια στιγμή στην ιστορία να μεταφέρουν την πρωτεύουσά τους στο Πεκίνο. Περιδιάβασα στα χαλάσματα και προχώρησα ακούγοντας τους ρυθμούς του βαλς κοντά μου. Ηλικιωμένοι λικνιζόντουσαν στο ρυθμό της 
μουσικής χορεύοντας σε ένα άνοιγμα κάτω από τα δέντρα. Σταμάτησα και κάθησα να τους παρατηρήσω. Δεν το είχα ξαναδει άλλωστε αυτό. Φαίνονταν ευτυχισμένοι με τον αέρα να φυσά τα μαλιά τους και τα σώματά τους να λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Σκέφτηκα τους δικούς μας γέρους στις ανήλιαγες πολυκατοικίες και στις άχαρες πλατείες και μελαγχόλησα.
Μια άλλη ομάδα πιο μακριά έκανε ασκήσεις πολεμικών τεχνών ή έτσι μου φάνηκε καθώς
περνούσα δίπλα τους. Μια φωτογραφία ενός ογκώδους τείχους και πήρα το δρόμο της επιστροφής, γιατί το ραντεβού μας πλησίαζε χρονικά.
Σε όλη τη διαδρομή με πολιορκούσε η αίσθηση ενός ατέλειωτου εργοταξίου. Παντού έβλεπα εργάτες να χτίζουν, να σκάβουν, να καθαρίζουν, να οξυγονοκολλούν σε ψηλά κτίρια, ενώ τα ασταματητα κορναρίσματα συναγωνίζονταν την εκκωφαντική μουσική κάποιων υπαίθριων αγορών.
Έφτασα κουρασμένος στις 6 ακριβώς.
Είχα καιρό να νιώσω τόσο ξένος σε σε ένα μέρος. Όση ώρα περπάτησα δεν συνάντησα άλλον Ευρωπαίο. Αν και με κοιτούσαν με έκπληξη και απορία πρέπει να πω πως σε κανέναν σημείο δεν αισθάνθηκα κάποια απειλή. Περπάτησα δίπλα σε ένα ποταμάκι, με τα ποδήλατα να πηγαινοέρχονται στον μεγάλο ποδηλατόδρομο, και τα βήματά μου τελικά να με οδηγούν σε ένα μεγάλο πάρκο σκηνή πραγματική πολλών και διαφορετικών πραγμάτων. Αετοί στον αέρα, 
μικρά παιδιά με τους γονείς τους να τρέχουν παίζοντας, μια λαϊκή αγορά με φωνές, χρώματα, και εξωτικά μυρωδικά να πολιορκούν τις αισθήσεις μου. Κάποια μικρά παιδιά με χαιρέτησαν γελώντας και ανταπέδωσα το χαιρετισμό τους.
Μπροστά μου βρίσκονταν τώρα τα ερείπια του παλατιού των βασιλιάδων της δυναστείας των Μιγκ, εκείνων που αποφάσισαν κάποια στιγμή στην ιστορία να μεταφέρουν την πρωτεύουσά τους στο Πεκίνο. Περιδιάβασα στα χαλάσματα και προχώρησα ακούγοντας τους ρυθμούς του βαλς κοντά μου. Ηλικιωμένοι λικνιζόντουσαν στο ρυθμό της 
μουσικής χορεύοντας σε ένα άνοιγμα κάτω από τα δέντρα. Σταμάτησα και κάθησα να τους παρατηρήσω. Δεν το είχα ξαναδει άλλωστε αυτό. Φαίνονταν ευτυχισμένοι με τον αέρα να φυσά τα μαλιά τους και τα σώματά τους να λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής. Σκέφτηκα τους δικούς μας γέρους στις ανήλιαγες πολυκατοικίες και στις άχαρες πλατείες και μελαγχόλησα.Μια άλλη ομάδα πιο μακριά έκανε ασκήσεις πολεμικών τεχνών ή έτσι μου φάνηκε καθώς
περνούσα δίπλα τους. Μια φωτογραφία ενός ογκώδους τείχους και πήρα το δρόμο της επιστροφής, γιατί το ραντεβού μας πλησίαζε χρονικά.Σε όλη τη διαδρομή με πολιορκούσε η αίσθηση ενός ατέλειωτου εργοταξίου. Παντού έβλεπα εργάτες να χτίζουν, να σκάβουν, να καθαρίζουν, να οξυγονοκολλούν σε ψηλά κτίρια, ενώ τα ασταματητα κορναρίσματα συναγωνίζονταν την εκκωφαντική μουσική κάποιων υπαίθριων αγορών.
Έφτασα κουρασμένος στις 6 ακριβώς.
Κυριακή στη Nanjing (29/11/09)
Πρωϊνό ξύπνημα σε μια συννεφιασμένη μέρα. Δε φαίνεται τίποτα έξω.Βροχή και καταχνιά. Ξεχωρίζουν κάποιοι ουρανοξύστες μα η πόλη είναι κρυμμένη, κρατά καλά τα μυστικά της σαν κάθε καινούρια αγαπημένη. Ξεκούραστοι,παραδόξως, φαίνεται να έχουμε ξεπεράσει τη χρονική διαφορά, είμαστε έτοιμοι για τη συνάντηση των ομάδων στο conference room του ξενοδοχείου, στον 7ο όροφο. Οι παρουσιάσεις των ομάδων γίνονται χωρίς ηλεκτρονικά μέσα, μόνο τα παιδιά και τα poster. Τα οποία πρέπει να πω πως μας αιφνιδίασαν με τις διαστάσεις τους, αφού η ενημέρωση που είχαμε ήταν πως έπρεπε να είναι σε συγκεκριμένο μέγεθος, το οποίο μόνο εμείς τρήσαμε. Αυτό ήταν ίσως το πρώτο σημάδι για τις πολλαπλές ανατροπές του προγράμματος που θα ακολουθούσαν σε λίγο.
Το σχολείο της Σαγκάης, το Shanghai Gezhi High School παρουσίασε μια εργασία για τη σχέση της γυμναστικής με την ενέργεια την οποία συνόδευσαν με μια πρωτότυπη κατασκευή με led τα οποία αναβαν καθώς γυμναζόσουνα τραβώντας τους ιμάντες της. Υπολογίσαμε πως η ενέργεια που θα παράγονταν αν όλοι οι Κινέζοι ακολουθούσαν το παράδειγμα αυτό θα ήταν σίγουρα πολύ σημαντική. Ο Jonathan παρουσίασε την εργασία του για τη δημιουργία βιολογικού καθαρισμού σε έναν κήπο, η Alexandra μας περιέγραψε τις προσπάθειες που γίονται στο σχολείο της στην κατεύθυνση της αλλαγής καταναλωτικής συμπεριφοράς στην κατεύθυνση να μην είμαστε μέρος του προβλήματος μα μέρος της λύσης και οι μαθητές του δεύτερου κινεζικού σχολείου του High School Attached to Southwest Normal University την εργασία τους για 
μια βιώσιμη πόλη και τις πηγές ενέργειάς της με έμφαση στο βιοάεριο. Η ομάδα μας με αρκετό άγχος παρουσίασε τη δουλειά μας για το κυκλοφοριακό της Θεσσαλονίκης σε σχέση με τα δύο μέγάλα έργα που προτάθηκαν για την ανακούφισή του.
Το μετρό και την υποθαλάσσια αρτηρία, το μετρό που υλοποιείτια σιγά σιγά και την υποθαλάσσια που καλώς για μας ακυρώθηκε. Διευκρινιστικές ερωτήσεις κυριώς από τον διευθυντή του YMP, Torvald Jacobsson, και εξαιρετικές απαντήσεις με χαρακτηριστική άνεση από την Αιμιλία πρωτίστως αλλά και τη Δώρα.
Αφού ολοκληρώθηκε η συνάντηση με παρουσίαση των κύριων χαρακτηριστικών του YMP και γενικά των πλεονεκτημάτων που προσφέρει το συγκεκριμένο διαδικτυακό πρόγραμμα σε όσες σχολικές ομάδες συμμετέχουν σ' αυτό απ' όλο τον κόσμο κατεβήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο του 2ου ορόφου.
Αυτή τη φορά επιλέξαμε τηγανητό ρύζι με πάπια, έχοντας μαζί
μας την Hou Jing, καθηγήτρια Γεωγραφίας στο Shanghai Gezhi High School. ήδη είχαμε εξοικειωθεί θαυμαστά με τα ξυλάκια αντί για τα κλασσικά μαχαιροπήρουνα και αυτό ίσως συνετέλεσε στο να πάρουν την απόφαση να μας μάθουν και την καταπληκτική κινεζική 
ιδεογράμματη γραφή. Κάθε λέξη συμβολίζει μια συγκεκριμενη έννοια και μικρές διαφορές στις γραμμές και τους χαρακτήρες αλλάζουν εντελώς το περιεχόμενο. Υπήρχε μια αντιστοιχία πάντως ανάμεσα στο σημεί και στο σημαινόμενο που αποτυπώνονταν στο χαρακτήρα που κάθε φορά χρηιμοποιούνταν. Η Αιμιλία και η Δώρα έμαθαν να γράφουν τα ονόματά τους στα κινέζικα όπως και να τα προφέρουν.
Το σχολείο της Σαγκάης, το Shanghai Gezhi High School παρουσίασε μια εργασία για τη σχέση της γυμναστικής με την ενέργεια την οποία συνόδευσαν με μια πρωτότυπη κατασκευή με led τα οποία αναβαν καθώς γυμναζόσουνα τραβώντας τους ιμάντες της. Υπολογίσαμε πως η ενέργεια που θα παράγονταν αν όλοι οι Κινέζοι ακολουθούσαν το παράδειγμα αυτό θα ήταν σίγουρα πολύ σημαντική. Ο Jonathan παρουσίασε την εργασία του για τη δημιουργία βιολογικού καθαρισμού σε έναν κήπο, η Alexandra μας περιέγραψε τις προσπάθειες που γίονται στο σχολείο της στην κατεύθυνση της αλλαγής καταναλωτικής συμπεριφοράς στην κατεύθυνση να μην είμαστε μέρος του προβλήματος μα μέρος της λύσης και οι μαθητές του δεύτερου κινεζικού σχολείου του High School Attached to Southwest Normal University την εργασία τους για 
μια βιώσιμη πόλη και τις πηγές ενέργειάς της με έμφαση στο βιοάεριο. Η ομάδα μας με αρκετό άγχος παρουσίασε τη δουλειά μας για το κυκλοφοριακό της Θεσσαλονίκης σε σχέση με τα δύο μέγάλα έργα που προτάθηκαν για την ανακούφισή του.
Το μετρό και την υποθαλάσσια αρτηρία, το μετρό που υλοποιείτια σιγά σιγά και την υποθαλάσσια που καλώς για μας ακυρώθηκε. Διευκρινιστικές ερωτήσεις κυριώς από τον διευθυντή του YMP, Torvald Jacobsson, και εξαιρετικές απαντήσεις με χαρακτηριστική άνεση από την Αιμιλία πρωτίστως αλλά και τη Δώρα.
Αφού ολοκληρώθηκε η συνάντηση με παρουσίαση των κύριων χαρακτηριστικών του YMP και γενικά των πλεονεκτημάτων που προσφέρει το συγκεκριμένο διαδικτυακό πρόγραμμα σε όσες σχολικές ομάδες συμμετέχουν σ' αυτό απ' όλο τον κόσμο κατεβήκαμε για φαγητό στο εστιατόριο του 2ου ορόφου.Αυτή τη φορά επιλέξαμε τηγανητό ρύζι με πάπια, έχοντας μαζί
μας την Hou Jing, καθηγήτρια Γεωγραφίας στο Shanghai Gezhi High School. ήδη είχαμε εξοικειωθεί θαυμαστά με τα ξυλάκια αντί για τα κλασσικά μαχαιροπήρουνα και αυτό ίσως συνετέλεσε στο να πάρουν την απόφαση να μας μάθουν και την καταπληκτική κινεζική 
ιδεογράμματη γραφή. Κάθε λέξη συμβολίζει μια συγκεκριμενη έννοια και μικρές διαφορές στις γραμμές και τους χαρακτήρες αλλάζουν εντελώς το περιεχόμενο. Υπήρχε μια αντιστοιχία πάντως ανάμεσα στο σημεί και στο σημαινόμενο που αποτυπώνονταν στο χαρακτήρα που κάθε φορά χρηιμοποιούνταν. Η Αιμιλία και η Δώρα έμαθαν να γράφουν τα ονόματά τους στα κινέζικα όπως και να τα προφέρουν.Άφιξη
Κοιτάω πίσω μου και βλέπω μόνο Κινέζους. Στο αεροπλάνο μας υπήρχαν δύο ακόμη, μη Κινέζοι δε ξερω απο ποια ήπειρο. Όλα ήταν οικεία στην πτήση μας αυτή εκτός από την τριπλή υπόκλιση όλων των αεροσυνοδών προς τους επιβάτες του σκάφους. Αυτό σκέφτηκα δεν το έχω ξαναδεί σε άλλη πτήση μου. Είχε σκοτεινιάσει όταν προσγειωθήκαμε με έντονη βροχόπτωση στο αερόδρομιο της Nainjing. Παίρνουμε τις αποσκευές μας, ανοίγουμε τα τηλέφωνά μας και αντικρίζουμε σε λίγο την Elizabeth υπεύθυνη του προγράμματος YMP, και μια από τους οργανωτές της συνάντησης. Διαχυτική προς τα παιδιά, λίγο απόμακροι οι υπόλοιποι μα μετά από τόση κούραση πιθανόν να μην κρίναμε σωστά. Το κρύο και τη βροχή πάντως που μας υποδέχτηκε καθώς πηγαίναμε στο μικρό λεωφορειάκι που θα μας πήγαινε στη Nainjing το νιώσαμε σωστά.
Η διαδρομή κράτησε μια ώρα σε δρόμους έντονα μποτιλαιρσμένους στην είσοδο της πόλης, συνοδεία συνεχών και επίμονων κορναρισμάτων με τα φώτα νεον των τεράστιων επιγραφών να διατρέχουν τους εντυπωσιακούς όγκους των κτιρίων στα οποία βρίσκονταν. Στο μικρό λεωφορείο είμασταν εμείς, η Elizabeth, η Alexandra και ο Jonathan οι Σουηδοί μαθητές, ο Daniel o συνοδός καθηγητής τους και δύο Κινέζοι, η γλυκιά μα κάπως απόμακρη li Jing και ο ... υπεύθυνοι του Κινεζικού
YMP.
Τακτοποιηθήκαμε στο εντυπωσιακό ξενοδοχείο μας, το Huangpo, στον 23ο όροφο τα παιδιά μαζί με την Αλεξάνδρα, στον 26ο όροφο εγώ σε ένα δωμάτιο που εκείνη την στιγμή λουζόταν σε ένα απόκοσμο κίτρινο φως απο έναν εξωτερικό προβολέα. Η κούραση που ένιωθα να με βαραίνει έκανε ακόμη κι αυτό το εκτυφλωτικό φως να λειτουργεί χαλαρωτικά μια αίσθηση που δεν κράτησε πολύ αφού σε λίγο έπρεπε να πάμε για δείπνο σε εστιατόριο παρακείμενου ξενοδοχδείου.
Καθίσαμε στα στρογυλά τραπέζια Έλληνες, Σουηδοί και Κινέζοι ανακατωμένοι για να γνωριστούμε καλύτερα. Πίσω από τα βλέματά μας δεν μπορούσαν να κρυφτούν η κούραση, η περιέργεια, η προσμονή, το άγχος της συνάντησης με το άγνωστο. Γρήγορα όλα σκεπάστηκαν από τις φωνές μας και τα γέλια μας κατά τις πρώτες προσπάθειες συνεννόησης όλων αυτών των ανθρώπων. Σε ένα κινέζικο δείπνο, με πρωτόγνωρα φαγητά οπτικά και οσφρητικά. Μια πραγματικά γευστική πανδαισία για μένα, που πρώτη φορά ερχόμουνα σε επαφή με το Κινέζικο φαγητό. Βέβαια να πω την αλήθεια λίγα πράγματα μπορούσα να προσδιορίσω. Πόδια κοτόπουλου ( μόνο τα πόδια πρώτη φορά το έβλεπα σαν φαγητό!), χοιρινό κάτω από το λίπος του με γεύση πορτοκάλι, ποταμίσια ψάρια (mandarin) σαν σκορπίνες, γαρίδες στη σαλάτα Πεκίνου, πιτσουνάκια έκαναν τις επιλογές μας αρκετά δύσκολες. Γι' αυτό και άφησα να επιλέξουν εκείνοι το ποτό μου και ένιωσα το ζεστό καλαμπόκι να ρέει μέσα μου, πολύ γευστικό και θερμαντικό. Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Κομφούκιος, το 2010 και ο Γιμού άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω μας μαζί με τις γεύσεις και τις φωνές μας ολοκληρώνοντας μια σκηνή παγκόσμιας συνεννόησης κάπου στην Κίνα, στην πρώτη πρωτέυουσα της χώρας στην πόλη των 6 εκατομμυρίων κατοίκων τη Nanjing.
Αισθάνθηκα την κούραση να υποχωρεί και έτσι αποφάσισα να καθήσω να κατεβάσω την ταινία που μου είχε στείλει ο Γιώργος στο box. Download, αποθήκευση και ένας βαθύς ύπνος χωρίς όνειρα.
Η διαδρομή κράτησε μια ώρα σε δρόμους έντονα μποτιλαιρσμένους στην είσοδο της πόλης, συνοδεία συνεχών και επίμονων κορναρισμάτων με τα φώτα νεον των τεράστιων επιγραφών να διατρέχουν τους εντυπωσιακούς όγκους των κτιρίων στα οποία βρίσκονταν. Στο μικρό λεωφορείο είμασταν εμείς, η Elizabeth, η Alexandra και ο Jonathan οι Σουηδοί μαθητές, ο Daniel o συνοδός καθηγητής τους και δύο Κινέζοι, η γλυκιά μα κάπως απόμακρη li Jing και ο ... υπεύθυνοι του Κινεζικού
YMP.Τακτοποιηθήκαμε στο εντυπωσιακό ξενοδοχείο μας, το Huangpo, στον 23ο όροφο τα παιδιά μαζί με την Αλεξάνδρα, στον 26ο όροφο εγώ σε ένα δωμάτιο που εκείνη την στιγμή λουζόταν σε ένα απόκοσμο κίτρινο φως απο έναν εξωτερικό προβολέα. Η κούραση που ένιωθα να με βαραίνει έκανε ακόμη κι αυτό το εκτυφλωτικό φως να λειτουργεί χαλαρωτικά μια αίσθηση που δεν κράτησε πολύ αφού σε λίγο έπρεπε να πάμε για δείπνο σε εστιατόριο παρακείμενου ξενοδοχδείου.
Καθίσαμε στα στρογυλά τραπέζια Έλληνες, Σουηδοί και Κινέζοι ανακατωμένοι για να γνωριστούμε καλύτερα. Πίσω από τα βλέματά μας δεν μπορούσαν να κρυφτούν η κούραση, η περιέργεια, η προσμονή, το άγχος της συνάντησης με το άγνωστο. Γρήγορα όλα σκεπάστηκαν από τις φωνές μας και τα γέλια μας κατά τις πρώτες προσπάθειες συνεννόησης όλων αυτών των ανθρώπων. Σε ένα κινέζικο δείπνο, με πρωτόγνωρα φαγητά οπτικά και οσφρητικά. Μια πραγματικά γευστική πανδαισία για μένα, που πρώτη φορά ερχόμουνα σε επαφή με το Κινέζικο φαγητό. Βέβαια να πω την αλήθεια λίγα πράγματα μπορούσα να προσδιορίσω. Πόδια κοτόπουλου ( μόνο τα πόδια πρώτη φορά το έβλεπα σαν φαγητό!), χοιρινό κάτω από το λίπος του με γεύση πορτοκάλι, ποταμίσια ψάρια (mandarin) σαν σκορπίνες, γαρίδες στη σαλάτα Πεκίνου, πιτσουνάκια έκαναν τις επιλογές μας αρκετά δύσκολες. Γι' αυτό και άφησα να επιλέξουν εκείνοι το ποτό μου και ένιωσα το ζεστό καλαμπόκι να ρέει μέσα μου, πολύ γευστικό και θερμαντικό. Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Κομφούκιος, το 2010 και ο Γιμού άρχισαν να στριφογυρίζουν γύρω μας μαζί με τις γεύσεις και τις φωνές μας ολοκληρώνοντας μια σκηνή παγκόσμιας συνεννόησης κάπου στην Κίνα, στην πρώτη πρωτέυουσα της χώρας στην πόλη των 6 εκατομμυρίων κατοίκων τη Nanjing.
Αισθάνθηκα την κούραση να υποχωρεί και έτσι αποφάσισα να καθήσω να κατεβάσω την ταινία που μου είχε στείλει ο Γιώργος στο box. Download, αποθήκευση και ένας βαθύς ύπνος χωρίς όνειρα.
Πεκίνο στην ομίχλη (28/11/09)
Δεν είδαμε το Πεκίνο από ψηλά. Ένα σύννεφο πάνω από την πόλη μας εμπόδιζε. Ομίχλη, νέφος αιθαλομίχλης δεν μπορούσαμε εκείνη την στιγμή να το ξεκαθαρίσουμε. Η προσγείωση λυτρωτική μας έφερε μετά από 10 ώρες πισω την αίσθηση του να πατάς σταθερά το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Φτάσαμε στις 12.30 ώρα Πεκίνου, 06.30 ώρα Ελλάδας.
Πρώτο μέλημά μας να περάσουμε γρήγορα τις διαδικασίες εισόδου στην Κίνα και μετά να βρούμε το terminal 2 από το οποίο θα πετούσαμε για την πόλη της Nainjing κατά τις 4 το απόγευμα με άφιξη εκεί στις 6. Δεν δυσκολευτήκαμε να περάσουμε τους ελέγχους, ιδιαίτερα προσεκτικοί ως προς τη διάδοση της νέας γρίπης, μας έκανε εντύπωση η ύπαρξη δύο θερμικών καμερών αλλά και οργανωμένου ιατρικού χώρου ακριβώς δίπλα. Αφού καταθέσαμε τα δελτία υγειονομικού ελέγχου που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο ( αν έχουμε κάποιο σύμπτωμα γρίπης, για πιο σκοπό μπάινουμε στην Κίνα, σε ποια θέση καθόμασταν στο αεροπλάνο, τον αριθμό της πτήσης, τις ημέρες παραμονής στην Κίνα, τον προορισμό μας μέχρι και τηλέφωνο ανθρώπου που θα μπορεί να γνωρίζει για μας στην Nainjing.) Η Αιμιλία μου εκμυστηρεύεται το άγχος που της προκαλεί η όλη διαδικασία, οι αυστηρές φυσιογνωμίες των Κινέζων φρουρών και οι μάσκες που φορούσαν άπαντες. Όλα καλά πάντως και σε λίγο βρισκόμαστε σε ένα ηλεκτροκίνητο τρένο που θα μας οδηγήσει στη έξοδο του αεροδρομίου. Δεν μπορέσαμε λόγω της βιασύνης μας να το γυρίσουμε λίγο αλλά πραγμαικά μας εντυπωσίασε. Λιτό, και ταυτόχρονα όπως όλα στην Κίνα τεράστιο με τις σκεπές των κτιρίων του να ακολουθούν τις γραμμές φαντασικών γιγάντιων δράκων, σύμβολο της Κινας καθώς θα το συναντούμε συχνά μπροστά μας. Παίρνουμε το δωρεάν λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο terminal των εσωτερικών αερογραμμών, 4 ευρωπαίοι και όλοι οι άλλοι Κινέζοι στο λεωφορείο. Μας κοιτούν με περιέργεια για λίγο και καθώς το λεωφορείο προχωρά στα περίχωρα μάλλον του Πεκίνου μας ξεχνούν κοιτώντας όπως κι εμείς τον κόσμο έξω από τα παράθυρα. Μεγάλοι δρόμοι, λιγοστά αυτοκίνητα, άνθρωποι σαν μυρμήγκια πάνω στο γυάλινο θόλο ενός από τα κτίρια του αεροδρομίου καθάριζαν τις βρώμικες επιφάνειες, πινακίδες στα Κινέζικάα η ανασφάλεια στα πρόσωπα των κοριτσιών. Πρώτη φορά στο εξωτερικό τα πηγαίνουν αρκετά καλά ως τώρα, σκέφτομαι.
Φτάνουμε στο terminal 2 και ένας εξυπηρετικός ( με το αζημίωτο όπως καταλάβαμε λίγο αργότερα ) νεαρός Κινέζος προσφέρεται να μας μεταφέρει τις αποσκευές μας στην πύλη που θα κάναμε check in για την τελευταία πτήση της ατέλειωτης πρώτης μέρας μας ( που ήδη είχε γίνει δεύτερη βέβαια). Αφού πληρώσαμε με τα λίγα γουάν που είχαμε αποκτήσει στο αεροδρόμιο του Πεκίνου ( ασύμφορη η αλλαγή ευρώ στο αεροδρόμιο καθώς ο φόρος ήταν εξαιρετικά υψηλός) τον εξυπηρετικό μα φορτικό στη συνέχεια νεαρό ( δεν ανέφερε το ποσό που ήθελε να πληρώσουμε, αλλά συνεχώς έλεγε πως ήθελε παραπάνω) περιμέναμε στον όμορφο και λειτουργικό χώρος αναμονής την αναγγελία της πτήσης μας για Nainjing.
Πρώτο μέλημά μας να περάσουμε γρήγορα τις διαδικασίες εισόδου στην Κίνα και μετά να βρούμε το terminal 2 από το οποίο θα πετούσαμε για την πόλη της Nainjing κατά τις 4 το απόγευμα με άφιξη εκεί στις 6. Δεν δυσκολευτήκαμε να περάσουμε τους ελέγχους, ιδιαίτερα προσεκτικοί ως προς τη διάδοση της νέας γρίπης, μας έκανε εντύπωση η ύπαρξη δύο θερμικών καμερών αλλά και οργανωμένου ιατρικού χώρου ακριβώς δίπλα. Αφού καταθέσαμε τα δελτία υγειονομικού ελέγχου που είχαμε συμπληρώσει στο αεροπλάνο ( αν έχουμε κάποιο σύμπτωμα γρίπης, για πιο σκοπό μπάινουμε στην Κίνα, σε ποια θέση καθόμασταν στο αεροπλάνο, τον αριθμό της πτήσης, τις ημέρες παραμονής στην Κίνα, τον προορισμό μας μέχρι και τηλέφωνο ανθρώπου που θα μπορεί να γνωρίζει για μας στην Nainjing.) Η Αιμιλία μου εκμυστηρεύεται το άγχος που της προκαλεί η όλη διαδικασία, οι αυστηρές φυσιογνωμίες των Κινέζων φρουρών και οι μάσκες που φορούσαν άπαντες. Όλα καλά πάντως και σε λίγο βρισκόμαστε σε ένα ηλεκτροκίνητο τρένο που θα μας οδηγήσει στη έξοδο του αεροδρομίου. Δεν μπορέσαμε λόγω της βιασύνης μας να το γυρίσουμε λίγο αλλά πραγμαικά μας εντυπωσίασε. Λιτό, και ταυτόχρονα όπως όλα στην Κίνα τεράστιο με τις σκεπές των κτιρίων του να ακολουθούν τις γραμμές φαντασικών γιγάντιων δράκων, σύμβολο της Κινας καθώς θα το συναντούμε συχνά μπροστά μας. Παίρνουμε το δωρεάν λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο terminal των εσωτερικών αερογραμμών, 4 ευρωπαίοι και όλοι οι άλλοι Κινέζοι στο λεωφορείο. Μας κοιτούν με περιέργεια για λίγο και καθώς το λεωφορείο προχωρά στα περίχωρα μάλλον του Πεκίνου μας ξεχνούν κοιτώντας όπως κι εμείς τον κόσμο έξω από τα παράθυρα. Μεγάλοι δρόμοι, λιγοστά αυτοκίνητα, άνθρωποι σαν μυρμήγκια πάνω στο γυάλινο θόλο ενός από τα κτίρια του αεροδρομίου καθάριζαν τις βρώμικες επιφάνειες, πινακίδες στα Κινέζικάα η ανασφάλεια στα πρόσωπα των κοριτσιών. Πρώτη φορά στο εξωτερικό τα πηγαίνουν αρκετά καλά ως τώρα, σκέφτομαι.
Φτάνουμε στο terminal 2 και ένας εξυπηρετικός ( με το αζημίωτο όπως καταλάβαμε λίγο αργότερα ) νεαρός Κινέζος προσφέρεται να μας μεταφέρει τις αποσκευές μας στην πύλη που θα κάναμε check in για την τελευταία πτήση της ατέλειωτης πρώτης μέρας μας ( που ήδη είχε γίνει δεύτερη βέβαια). Αφού πληρώσαμε με τα λίγα γουάν που είχαμε αποκτήσει στο αεροδρόμιο του Πεκίνου ( ασύμφορη η αλλαγή ευρώ στο αεροδρόμιο καθώς ο φόρος ήταν εξαιρετικά υψηλός) τον εξυπηρετικό μα φορτικό στη συνέχεια νεαρό ( δεν ανέφερε το ποσό που ήθελε να πληρώσουμε, αλλά συνεχώς έλεγε πως ήθελε παραπάνω) περιμέναμε στον όμορφο και λειτουργικό χώρος αναμονής την αναγγελία της πτήσης μας για Nainjing.Μόναχο - Πεκίνο με δύο φτερά ατσάλινα...
''Θέλετε να μου πείτε κάτι'' ρωτώ για την καταγραφή μου. Η Αιμιλία παίζει με την τσίχλα, η Δώρα με τα μαλλιά της και τα φώτα του Μονάχου στο βάθος νοτισμένα από τη βροχή που μας υποδέχτηκε περίπου μία ώρα πριν είναι έτοιμα να μας αποχαιρετίσουν. Φτάσαμε στις 18.40 τοπική ώρα και αναχωρούμε για Πεκίνο με Airbus A340-600 στις 19.35. Η άφιξή μας στο Πεκίνο προβλέπεται στις 12.25 τοπική ώρα της επόμενης μέρας 28 Νοεμβρίου. Η χρονική διαφορά είναι 6 ώρες και αυτό σημαίνει πολλά για το βιολογικό μας ρολόι. Jeτlang που μας περιμένει σκεπτόμαστε και ετοιμαζόμαστε για την απογείωση. Τα κορίτσια ενώνουν τα χέρια τους και πιθανόν τις προσευχές τους...
....................................................................................................................
Με αρκετό άγχος, γιατί το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι τεράστιο, τρέξαμε να βρούμε την πύλη ΗΟ2 στην άλλη άκρη από το σημείο που είμασταν. Καθώς φτάνουμε για το boarding pass έλληνας υπεύθυνος στο χώρο του γκισέ μας μιλάει ελληνικά και αισθανόμαστε καλυτερα. Γεννημένος στο Μόναχο από έλληνες μετανάστε γονείς, αγαπάει την πόλη του και εκδηλώνει την έκπληξή του, όταν του λέμε ποιοί είμαστε. Μια γλυκιά κινέζα μας δίνει τις κάρτες επιβίβασης, παίρνουμε τα διαβατήρια και μπαίνουμε σε ένα αρκετά μεγάλο αεροπλάνο με τρεις σειρές καθισμάτων, 8 συνολικά και μεγάλο μήκος. Καθώς γράφω τα πρόσωπα των περισσοτέρων φωτίζονται απόκοσμα από τις οθόνες που βρίσκονται στην πλάτη των καθισμάτων. Ανασηκώνομαι λίγο και η εικόνα που αντικρίζω, άνθρωποι και οθόνες στο εσωτερικό ενός μεταλλικού σκάφους δημιουργούν μια εικόνα βγαλμένη από το Matrix. Το λέω στα κορίτσια και συμφωνούν γελώντας. Κινούμαστε. Είμαστε έτοιμοι! 8.55 ώρα Ελλάδας, 3.20 ώρα Πεκίνου, 4806 μίλια ταξιδιού, οι πληροφορίες καλοδεχούμενες καθώς το αεροπλάνο μας διασχίζει τους αιθέρες και τα παιδιά κοιτούν από το παράθυρο προσπαθώντας να διακρίνουν τα τελευταία ίχνη της γης που αφήνουμε κάτω μας..,
............................................................................................................
Πώς περνάει ο χρόνος σε ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι; Κυρίως με ύπνο και εναλλακτικά κουβέντα, βόλτα για να ξεμουδιάσεις, ταινίες και μουσική και φυσικά με φαγητό και ποτό. Βγάζω το netbook και αρχίζω να γράφω εκεί..
...............................................................................................................
Το να γράφεις σε χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης και μάλιστα σε netbook είναι κάτι που δεν κάνεις καθημερινά, γιαυτό και εγώ κάνω το κομμάτι μου τώρα γράφοντας με το φως να φωτίζει το πληκτρολόγιό μου, ενώ από τα ακουστικά μου ακούγονται οι Δυτικές συνοικίες και οι μπροστινοί μου παρακολουθούν τους πρωταγωνιστές της εποχής των παγετώνων, όπως και τα κορίτσια. Οι αεροσυνοδοί πλησιάζουν και πρέπει 
να αποφασίσουμε..., γκούλας, κοτόπουλο οι επιλογές για το δείπνο, warsteiner η απολαυστικά γευστική μπύρα, και οι amsterdam standed στα ακουστικά μου. Στα 35000 πόδια βρισκόμαστε πάνω από τη Λιθουανία ( Βίλνιους) και κατευθυνόναστε προςτο Μινσκ. Τα παιδιά συνεχίζουν να παρακολουθούν την εποχή των παγετώνων ( μπαίνουμε και στο κλίμα της συνόδου, αφού η κλιματική αλλαγή είναι στο επίκεντρο των συνομιλιών) και το τραγούδι τελειώνει με το not anymore.
...................................................................................................
Οι ώρες δεν περνούν παρόλο που τα χιλιόμετρα που διανύουμε συνεχώς μας φέρνουν πιο κοντά στον προορισμό μας. Όλοι κοιμούνται, προσπαθώντας να βολευτούν στα καθίσματα της οικονομικής θέσης, καθώς περπατώ για να ξεμουδιάσω. Φτάνω μπροστά στους επιβάτες της πρώτης και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ακόμη και ζαλισμένος πως και στο αεροπλάνο μας η διάκριση σε πλούσιους και φτωχούς αναπαράγεται, ως μεγαλύτερος χώρος για καλύτερη αναύπαση και εξυπηρέτηση. Δεν παύουν βέβαια να είναι κι αυτοί συνεπιβάτες μας, όπως συμβαίνει και ευρύτερα με τον πλανήτη μας. Πλούσια και φτωχά κράτη, αλλά οι επιπτώσεις κοινές για όλους ως φαινόμενα συνδεόμενα με τις κλιματικές αλλαγές. Επιστρέφω και πέφτω για ύπνο..
...................................................................................................
....................................................................................................................
Με αρκετό άγχος, γιατί το αεροδρόμιο του Μονάχου είναι τεράστιο, τρέξαμε να βρούμε την πύλη ΗΟ2 στην άλλη άκρη από το σημείο που είμασταν. Καθώς φτάνουμε για το boarding pass έλληνας υπεύθυνος στο χώρο του γκισέ μας μιλάει ελληνικά και αισθανόμαστε καλυτερα. Γεννημένος στο Μόναχο από έλληνες μετανάστε γονείς, αγαπάει την πόλη του και εκδηλώνει την έκπληξή του, όταν του λέμε ποιοί είμαστε. Μια γλυκιά κινέζα μας δίνει τις κάρτες επιβίβασης, παίρνουμε τα διαβατήρια και μπαίνουμε σε ένα αρκετά μεγάλο αεροπλάνο με τρεις σειρές καθισμάτων, 8 συνολικά και μεγάλο μήκος. Καθώς γράφω τα πρόσωπα των περισσοτέρων φωτίζονται απόκοσμα από τις οθόνες που βρίσκονται στην πλάτη των καθισμάτων. Ανασηκώνομαι λίγο και η εικόνα που αντικρίζω, άνθρωποι και οθόνες στο εσωτερικό ενός μεταλλικού σκάφους δημιουργούν μια εικόνα βγαλμένη από το Matrix. Το λέω στα κορίτσια και συμφωνούν γελώντας. Κινούμαστε. Είμαστε έτοιμοι! 8.55 ώρα Ελλάδας, 3.20 ώρα Πεκίνου, 4806 μίλια ταξιδιού, οι πληροφορίες καλοδεχούμενες καθώς το αεροπλάνο μας διασχίζει τους αιθέρες και τα παιδιά κοιτούν από το παράθυρο προσπαθώντας να διακρίνουν τα τελευταία ίχνη της γης που αφήνουμε κάτω μας..,
............................................................................................................
Πώς περνάει ο χρόνος σε ένα πολύωρο αεροπορικό ταξίδι; Κυρίως με ύπνο και εναλλακτικά κουβέντα, βόλτα για να ξεμουδιάσεις, ταινίες και μουσική και φυσικά με φαγητό και ποτό. Βγάζω το netbook και αρχίζω να γράφω εκεί..
...............................................................................................................
Το να γράφεις σε χιλιάδες μέτρα πάνω από την επιφάνεια της γης και μάλιστα σε netbook είναι κάτι που δεν κάνεις καθημερινά, γιαυτό και εγώ κάνω το κομμάτι μου τώρα γράφοντας με το φως να φωτίζει το πληκτρολόγιό μου, ενώ από τα ακουστικά μου ακούγονται οι Δυτικές συνοικίες και οι μπροστινοί μου παρακολουθούν τους πρωταγωνιστές της εποχής των παγετώνων, όπως και τα κορίτσια. Οι αεροσυνοδοί πλησιάζουν και πρέπει 
να αποφασίσουμε..., γκούλας, κοτόπουλο οι επιλογές για το δείπνο, warsteiner η απολαυστικά γευστική μπύρα, και οι amsterdam standed στα ακουστικά μου. Στα 35000 πόδια βρισκόμαστε πάνω από τη Λιθουανία ( Βίλνιους) και κατευθυνόναστε προςτο Μινσκ. Τα παιδιά συνεχίζουν να παρακολουθούν την εποχή των παγετώνων ( μπαίνουμε και στο κλίμα της συνόδου, αφού η κλιματική αλλαγή είναι στο επίκεντρο των συνομιλιών) και το τραγούδι τελειώνει με το not anymore....................................................................................................
Οι ώρες δεν περνούν παρόλο που τα χιλιόμετρα που διανύουμε συνεχώς μας φέρνουν πιο κοντά στον προορισμό μας. Όλοι κοιμούνται, προσπαθώντας να βολευτούν στα καθίσματα της οικονομικής θέσης, καθώς περπατώ για να ξεμουδιάσω. Φτάνω μπροστά στους επιβάτες της πρώτης και δεν μπορώ να μη σκεφτώ ακόμη και ζαλισμένος πως και στο αεροπλάνο μας η διάκριση σε πλούσιους και φτωχούς αναπαράγεται, ως μεγαλύτερος χώρος για καλύτερη αναύπαση και εξυπηρέτηση. Δεν παύουν βέβαια να είναι κι αυτοί συνεπιβάτες μας, όπως συμβαίνει και ευρύτερα με τον πλανήτη μας. Πλούσια και φτωχά κράτη, αλλά οι επιπτώσεις κοινές για όλους ως φαινόμενα συνδεόμενα με τις κλιματικές αλλαγές. Επιστρέφω και πέφτω για ύπνο..
...................................................................................................
Φως! Ξημέρωσε; Πότε μπήκαμε σην Κίνα; Στην οθόνη βλέπουμε πως έχουμε εισέλθει πια στον εναέριο χώρο της Κίνας φτάνοντας επιτέλους κοντά στον πρώτο προορισμό μας. Κοιτώ από το παράθυρο και αντικρίζω μια απέραντη έρημο. Προς στιγμή μου φάνηκε σαν απέραντο χιονισμένο τοπίο αλλά μπα σκεφτήκαμε με την Αιμιλία δίπλα για άμμο φαίνεται όχι για χιόνι. Πρωϊνό και αδημονούμε πια να πατήσουμε έδαφος.
...........................................................................................................
Παρασκευή - αναχώρηση ( 27/11/09)
Είναι 18.05 και βρισκόμαστε στην πτήση για Μόναχο. όλα καλά μέχρις εδώ. Με άγχος φυσιολογικό μάλλον, τα κορίτσια, η Αιμιλία και η Θεοδώρα, ξεφυλλίζουν το περιοδικό της Aegean, ενώ οι οθόνες μπροστά μας μας πληροφορούν πως πλησιάζουμε στο Βελιγράδι. Το πρόσωπο της Αιμιλίας καθρεπτίζεται στο παράθυρο με φόντο ένα σκοτεινό ουρανό. Ξεκινήσαμε. Προορισμός το Μόναχο και σε μισή ώρα η μεγάλη πτήση, διάρκειας 10 ωρών, για το Πεκίνο, την πρωτέυουσα της αχανούς Κίνας ( επιτρέψτε μου τους πλατειασμούς, γιατί δεν περνάει και η ώρα...)
Τι σκεπτόμαστε, τι περιμένουμε, τι επιθυμούμε, τι μας φοβίζει, οι απαντήσεις στα ερωτηματα αυτά γλυκά μας κυκλώνουν καθώς η βραδινή μας πτήση μόλις άρχισε ( σελ.89, ξέρουν τα κορίτσια!) ................" δε βλέπω αστέρια"...................."το απόλυτο σκοτάδι"
.............................................................................................
Κάτι μυρίζει! Το φαγητό είναι έτοιμο να ανοίξει μια σειρά γευμάτων και βραδινών στον αέρα που μας εδωσε και τη δυνατοτητα να συγκρίνουμε εταιρείες με κριτήριο τις γευστικές τους επιλογές. Κάνουμε ένα μικρό γκάλοπ. Τι πρόκειται να μας σερβίρουν; "Βραστές πατάτες", "κρέας", "ψωμί" τελικά μας προσ΄φερεται ένα εύγεστο μοτόπουλο με κριθαράκι. Φάγαμε με όρεξη, ήπιαμε καφέ χαλαρά, πάνω από τη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας. Ε, το να πίνεις τον καφέ σου σε τόσα μέτρα ύψος όσο ναναι σε ανεβάζει. Η Δώρα πίνει τελευταία τον καφέ της , καθώς πετούμε με 463Km την ώρα και έχοντας 50 λεπτά πτήσης ακόμη...
...........................................................................................
Ένας συνεπιβάτης βγάζει το laptop του, σκέφτομαι σε λίγο να δουλέψω και εγώ στο δικό μου netbook. Πλησιάζουν οι αεροσυνοδοί με καφέ και πίνουμε ακόμη έναν '' Ο καφές μέτριος'' ακούω από δίπλα και το σημειώνω.
" Χρυσό και μάλλον ακριβό, με καλό βραχιολάκι το οποίο έχει πετρούλες και διαμάντι'' ακούω την περιγραφή της Δώρας και προσέχω και εγώ το ρολόι στο χέρι της αεροσυνοδού. Αφού χαρακτηρίσαμε τον καφέ, βλέπουμε τις αεροσυνοδούς να πλησιάζουν πάλι με τα προσφερόμενα προϊόντα προς πώληση ( δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις από την καταναλωτική μανία ούτε στα σύννεφα, σκέφτομαι) Αρχίσαμε να συζητάμε το πρόγραμμα και καταλάβαμε πόσο σφιχτό θα ήταν... σκέφτηκα το αντίστοιχο σφιχτό πρόγραμμα που είχαμε στο Ντουμπάι ...κοινός παρονομαστής η Σουηδική οργάνωση και η ανύπαρκτη χαλαρότητα στα προγράμματα που εκπονούν, θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα.
..........................................................................................
Έχουμε φτάσει στο Σάλτσμπουργκ, μνήμες από το EURO 20008 έρχονται στο νου μου και είμαστε πλέον πολύ κοντά στο Μόναχο. Σε λίγο προσγειωνόμαστε.
Τι σκεπτόμαστε, τι περιμένουμε, τι επιθυμούμε, τι μας φοβίζει, οι απαντήσεις στα ερωτηματα αυτά γλυκά μας κυκλώνουν καθώς η βραδινή μας πτήση μόλις άρχισε ( σελ.89, ξέρουν τα κορίτσια!) ................" δε βλέπω αστέρια"...................."το απόλυτο σκοτάδι"
.............................................................................................
Κάτι μυρίζει! Το φαγητό είναι έτοιμο να ανοίξει μια σειρά γευμάτων και βραδινών στον αέρα που μας εδωσε και τη δυνατοτητα να συγκρίνουμε εταιρείες με κριτήριο τις γευστικές τους επιλογές. Κάνουμε ένα μικρό γκάλοπ. Τι πρόκειται να μας σερβίρουν; "Βραστές πατάτες", "κρέας", "ψωμί" τελικά μας προσ΄φερεται ένα εύγεστο μοτόπουλο με κριθαράκι. Φάγαμε με όρεξη, ήπιαμε καφέ χαλαρά, πάνω από τη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας. Ε, το να πίνεις τον καφέ σου σε τόσα μέτρα ύψος όσο ναναι σε ανεβάζει. Η Δώρα πίνει τελευταία τον καφέ της , καθώς πετούμε με 463Km την ώρα και έχοντας 50 λεπτά πτήσης ακόμη...
...........................................................................................
Ένας συνεπιβάτης βγάζει το laptop του, σκέφτομαι σε λίγο να δουλέψω και εγώ στο δικό μου netbook. Πλησιάζουν οι αεροσυνοδοί με καφέ και πίνουμε ακόμη έναν '' Ο καφές μέτριος'' ακούω από δίπλα και το σημειώνω.
" Χρυσό και μάλλον ακριβό, με καλό βραχιολάκι το οποίο έχει πετρούλες και διαμάντι'' ακούω την περιγραφή της Δώρας και προσέχω και εγώ το ρολόι στο χέρι της αεροσυνοδού. Αφού χαρακτηρίσαμε τον καφέ, βλέπουμε τις αεροσυνοδούς να πλησιάζουν πάλι με τα προσφερόμενα προϊόντα προς πώληση ( δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις από την καταναλωτική μανία ούτε στα σύννεφα, σκέφτομαι) Αρχίσαμε να συζητάμε το πρόγραμμα και καταλάβαμε πόσο σφιχτό θα ήταν... σκέφτηκα το αντίστοιχο σφιχτό πρόγραμμα που είχαμε στο Ντουμπάι ...κοινός παρονομαστής η Σουηδική οργάνωση και η ανύπαρκτη χαλαρότητα στα προγράμματα που εκπονούν, θετικό και αρνητικό ταυτόχρονα.
..........................................................................................
Έχουμε φτάσει στο Σάλτσμπουργκ, μνήμες από το EURO 20008 έρχονται στο νου μου και είμαστε πλέον πολύ κοντά στο Μόναχο. Σε λίγο προσγειωνόμαστε.
Εν αρχή ήν...
"The upcoming EU-China Summit in Nanjing 30th November 2009 includes a small exhibition of successful EU-China cooperation projects. One of the projects invited to expose results at the venue is the on-line education Young Masters Programme on Sustainable Development (YMP), supervised by Lund University of Sweden in the EU, where students from the EU and China are collaborating in virtual classrooms on the internet. As part of a YMP group with a successful project work, we hereby have the pleasure to invite... students Ms. Aimilia Nikivelou and Ms. Theodora Pistofidi and their teacher to participate in the YMP student exhibition in conjunction to the EU-China Summit on the 30th of November 2009 presenting their project work titled “The problem of traffic in Thessaloniki: Plans in progress, benefits, results and the citizens’ role ”."
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Με μια πρόσκληση των υπευθύνων του προγράμματος Young Masters Programme που μας έκανε να ονειρευόμαστε την πρωτόγνωρη εμπειρία της επαφής με έναν πανάρχαιο πολιτισμό και μια δυναμικά αναπτυσσόμενη οικονομία την πολυανθρωπότερη του κόσμου.
Είχε προηγηθεί η ακύρωση της συνάντησης όλων των ομάδων στο Tangsan και η υπόσχεση των υπευθύνων πως η θα γινόταν αργότερα. Η πρόσκληση μας βρήκε απροετοίμαστους, μα γρήγορα, αφού πήραμε την απόφαση να τη δεχτούμε αρχίσαμε να οργανώνουμε το υλικό της παρουσίασής μας. Σύμφωνα με τις οδηγίες των Σουηδών υπευθύνων δημιουργήσαμε ένα poster με όλες τις φάσεις του προγράμματος και τα συμπεράσματά μας, μια ταινία, μια ηλεκτρονική παρουσίαση και ένα μικρό κόμικ. Οι βίζες ήταν έτοιμες, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια τα είχαμε εκτυπώσει, μα την τελευταία στιγμή ενα απρόσμενο πρόβλημα οδήγησε στην αλλαγή της αρχικής μας απόφασης και στην αντικατάσταση του Γιώργου με την αφεντιά μου. Με έναν μικρό αγώνα δρόμου για έκδοση βίζας και νέων εισιτηρίων δώσαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο Μακεδονία για το απόγευμα της Παρασκευής. Μια νέα σελίδα στην ιστορία του σχολείου μας ήταν έτοιμη να ανοίξει.
Έτσι ξεκίνησαν όλα. Με μια πρόσκληση των υπευθύνων του προγράμματος Young Masters Programme που μας έκανε να ονειρευόμαστε την πρωτόγνωρη εμπειρία της επαφής με έναν πανάρχαιο πολιτισμό και μια δυναμικά αναπτυσσόμενη οικονομία την πολυανθρωπότερη του κόσμου.
Είχε προηγηθεί η ακύρωση της συνάντησης όλων των ομάδων στο Tangsan και η υπόσχεση των υπευθύνων πως η θα γινόταν αργότερα. Η πρόσκληση μας βρήκε απροετοίμαστους, μα γρήγορα, αφού πήραμε την απόφαση να τη δεχτούμε αρχίσαμε να οργανώνουμε το υλικό της παρουσίασής μας. Σύμφωνα με τις οδηγίες των Σουηδών υπευθύνων δημιουργήσαμε ένα poster με όλες τις φάσεις του προγράμματος και τα συμπεράσματά μας, μια ταινία, μια ηλεκτρονική παρουσίαση και ένα μικρό κόμικ. Οι βίζες ήταν έτοιμες, τα ηλεκτρονικά εισιτήρια τα είχαμε εκτυπώσει, μα την τελευταία στιγμή ενα απρόσμενο πρόβλημα οδήγησε στην αλλαγή της αρχικής μας απόφασης και στην αντικατάσταση του Γιώργου με την αφεντιά μου. Με έναν μικρό αγώνα δρόμου για έκδοση βίζας και νέων εισιτηρίων δώσαμε ραντεβού στο αεροδρόμιο Μακεδονία για το απόγευμα της Παρασκευής. Μια νέα σελίδα στην ιστορία του σχολείου μας ήταν έτοιμη να ανοίξει.
3.12.09
ST. NICK
Πιστοί στο ραντεβού βρισκόμαστε μπροστά στις αίθουσες του λιμανιού περιμένοντας να πάρουμε μια γεύση του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης μας. Θα περίμενε κανείς μια γιορτινή ατμόσφαιρα για τα πεντηκοστά γενέθλια του θεσμού, τίποτα όμως εκτός από κάποιες αλλαγές δεν το φανερώνει. Στην Αριστοτέλους έχει στηθεί μια μεγάλη οθόνη που παρουσιάζει σκηνές από τις ταινίες και τις συνεντεύξεις των ανθρώπων του κινηματογράφου που βρίσκονται εδώ, τα γυάλινα περίπτερα ενημέρωσης, η ηλεκτρονική πληροφόρηση για τα εισιτήρια, τα αντισηπτικά για τη νέα γρίπη, είναι ίσως τα μόνα που διαφοροποιούν τη φετινή χρονιά από τις άλλες. Γιατί ο κόσμος και ειδικά ο νεαρός κόσμο είναι το ίδιο πολυπληθής όπως και τις προηγούμενες χρονιές. Επιλέξαμε να παρκαολουθήσουμε μια ταινία ενός πρωτοεμφανιζόμενου αμερικανού σκηνοθέτη, τη St Nick, του David Lowery.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της προβολής είμασταν αποσβολωμένοι, κάποιοι δεν άντεξαν και έφυγαν, ενώ οι εξοικειωμένοι με τις ταινίες του Αγγελλόπουλου δεν είχαν πρόβλημα.
Σίγουρα είναι κάτι που δεν περιμένεις, δηλαδή μια ταινία χωρίς μύθο, χωρίς ιστορία. Το μύθο το δημιουργείς εσύ, καθώς η κάμερα παρακολουθεί από κοντά, με πλάνα ασφυκτικά δύο παιδιά, τα πράγματα που βρίσκονται γύρω τους, την απουσία των άλλων ανθρώπων, την υπαινικτική αποτύπωση της κοινωνικής και οικονομικής αποσάρθρωσης στην Αμερική, συγκεκριμένα στο Τέξας του Μπους και των μεγαλοπετρελαιάδων. Με επαγωγικό, εποικοδομητικό τροπο, με εσωτερκή εστίαση, καθώς οι πρωταγωνιστές ξέρουν περισσότερα από εμάς, η ταινία κάποιες φορές σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις: "τι γίνεται βρε παιδιά, θα συμβεί κάτι;"
Όμως η δράση είναι εσωτερική, οι δυνάμεις πάλλονται κάτω από την επιφάνεια του φιλμ, ερωτήματα συνεχώς γεννιούνται: πού βρίσκονται τα παιδιά, γιατί είναι μόνα τους, γιατί έφυγαν, πού είναι οι άλλοι άνθρωποι; Ο παιδικός ψυχισμός δημιουργεί συνεχώς έναν άλλο κόσμο, που όμως όταν έρχεται σε επαφή με τον κανονικό προκαλεί συνέπειες που αλλάζουν προς το χειρότερο τη ζωή των ηρώων μας. Η ταινία οδηγείται στη λύση, την επιστροφή σε ένα σπίτι, στους άφωνους γονείς, στην αέναη φυγή των παιδών είτε την πραγματοποιούν όπως το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά, που ξαναφεύγει από το σπίτι, είτε τη σκέφτονται και την επιθυμούν, όπως οι μαθητές μας για παράδειγμα στο σχολείο ( άσχετο)
Ερωτήθηκε ο David Lowery γιατί έκανε την ταινία και απάντησε πως ήθελε να δείξει την παιδική ηλικία, τη φυγή από το σπίτι, να εξερευνήσει τα συναισθήματά τους, άλλωστε και ο ίδιος είχε φύγει για λίγο από το σπίτι του μικρός.
Τα παιδιά ηθοποιοί της ταινίας ήταν πράγματι παιδιά, αξιολάτρευτα στη συστολή και στην παιδική εκφορά του λόγου τους. Μια εξαιρετικά παρατηρητική θεατής σημειώνει πως ο νεαρός φεύγει αλλάζοντας τα ρούχα του και βάζοντας τα παλιά ( βρε που το είδε το θηρίο;) και ο σκηνοθέτης απαντά, ναι δε θέλει τίποτα απο την παλιά ζωή, ακόμη και τα σιδεράκια των δοντιών του που τα έβγαλε σε προηγούμενο πλάνο.
Ο γλυκός καιρός, τα φώτα που σχημάτιζαν τον αριθμό 50 στον τοίχο του κινηματογράφου Ολύμπιον, το ποδηλατό μου και επιστροφή δίπλα σε μια ήρεμη, λαμπυρίζουσα θάλασσα νερού, σκέψεων και αισθημάτων "Thats why cinema now" σκέφτηκα σε στρωτά ελληνικά!
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της προβολής είμασταν αποσβολωμένοι, κάποιοι δεν άντεξαν και έφυγαν, ενώ οι εξοικειωμένοι με τις ταινίες του Αγγελλόπουλου δεν είχαν πρόβλημα.
Σίγουρα είναι κάτι που δεν περιμένεις, δηλαδή μια ταινία χωρίς μύθο, χωρίς ιστορία. Το μύθο το δημιουργείς εσύ, καθώς η κάμερα παρακολουθεί από κοντά, με πλάνα ασφυκτικά δύο παιδιά, τα πράγματα που βρίσκονται γύρω τους, την απουσία των άλλων ανθρώπων, την υπαινικτική αποτύπωση της κοινωνικής και οικονομικής αποσάρθρωσης στην Αμερική, συγκεκριμένα στο Τέξας του Μπους και των μεγαλοπετρελαιάδων. Με επαγωγικό, εποικοδομητικό τροπο, με εσωτερκή εστίαση, καθώς οι πρωταγωνιστές ξέρουν περισσότερα από εμάς, η ταινία κάποιες φορές σε κάνει να θέλεις να φωνάξεις: "τι γίνεται βρε παιδιά, θα συμβεί κάτι;"
Όμως η δράση είναι εσωτερική, οι δυνάμεις πάλλονται κάτω από την επιφάνεια του φιλμ, ερωτήματα συνεχώς γεννιούνται: πού βρίσκονται τα παιδιά, γιατί είναι μόνα τους, γιατί έφυγαν, πού είναι οι άλλοι άνθρωποι; Ο παιδικός ψυχισμός δημιουργεί συνεχώς έναν άλλο κόσμο, που όμως όταν έρχεται σε επαφή με τον κανονικό προκαλεί συνέπειες που αλλάζουν προς το χειρότερο τη ζωή των ηρώων μας. Η ταινία οδηγείται στη λύση, την επιστροφή σε ένα σπίτι, στους άφωνους γονείς, στην αέναη φυγή των παιδών είτε την πραγματοποιούν όπως το μεγαλύτερο από τα δύο παιδιά, που ξαναφεύγει από το σπίτι, είτε τη σκέφτονται και την επιθυμούν, όπως οι μαθητές μας για παράδειγμα στο σχολείο ( άσχετο)
Ερωτήθηκε ο David Lowery γιατί έκανε την ταινία και απάντησε πως ήθελε να δείξει την παιδική ηλικία, τη φυγή από το σπίτι, να εξερευνήσει τα συναισθήματά τους, άλλωστε και ο ίδιος είχε φύγει για λίγο από το σπίτι του μικρός.
Τα παιδιά ηθοποιοί της ταινίας ήταν πράγματι παιδιά, αξιολάτρευτα στη συστολή και στην παιδική εκφορά του λόγου τους. Μια εξαιρετικά παρατηρητική θεατής σημειώνει πως ο νεαρός φεύγει αλλάζοντας τα ρούχα του και βάζοντας τα παλιά ( βρε που το είδε το θηρίο;) και ο σκηνοθέτης απαντά, ναι δε θέλει τίποτα απο την παλιά ζωή, ακόμη και τα σιδεράκια των δοντιών του που τα έβγαλε σε προηγούμενο πλάνο.
Ο γλυκός καιρός, τα φώτα που σχημάτιζαν τον αριθμό 50 στον τοίχο του κινηματογράφου Ολύμπιον, το ποδηλατό μου και επιστροφή δίπλα σε μια ήρεμη, λαμπυρίζουσα θάλασσα νερού, σκέψεων και αισθημάτων "Thats why cinema now" σκέφτηκα σε στρωτά ελληνικά!
Αρχαία ελληνικά στο Γυμνάσιο
Ο Εμμ. Κριαράς δε χρειάζεται συστάσεις από κανέναν, μιλάει το πλούσιο έργο του, παρακαταθήκη πραγματικά όλων των επόμενων γενεών. Παρόλα αυτά βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να γίνεται δέκτης επιθέσεων για μια άποψη την οποία ενστερνίζονται όλοι όσοι πραγματικά γνωρίζουν τι συμβαίνει σήμερα με τη διαδασκαλία των αρχαίων ελλληνικών στο Γυμνάσιο.
" Σε αυτήν την ευχάριστη συνάντηση υπογράμμισα στον πρωθυπουργό την ανάγκη να επαναφέρει το παλαιό σύστημα διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας -την κατάργησή της δηλαδή απο το γυμνάσιο και τον περιορισμό της στο λύκειο- που είχε καθιερώσει η μεταρρύθμιση του 1976 επί υπουργού Παιδείας Γεωργίου Ράλλη στην πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή», εξήγησε. «Δυστυχώς δέκα χρόνια αργότερα, το 1986, ο τότε υπουργός Παιδείας Αντώνης Τρίτσης στην προσπάθειά του να καινοτομήσει και με τις επιρροές αντιδραστικών κύκλων επανέφερε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στο γυμνάσιο με την οποία διαφωνώ απολύτως. Η ταυτόχρονη διδασκαλία Νέων και Αρχαίων Ελληνικών στην πράξη προκαλεί σύγχυση, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι μαθητές να είναι γλωσσικά ακατάρτιστοι» υπογράμμισε ο κ. Κριαράς."
Συνυπογράφω και απορώ με καταχωρήσεις που αναφέρονται σε αντιδράσεις των φιλολόγων οι οποίοι σε σχετική έρευνα συμφωνούν για την ωφελιμότητα της διδασκαλίας από το πρωτότυπο παρά τα πολλαπλά προβλήματα που προκαλεί η διδασκαλία τους σε μαθητές που δεν έχουν ακόμη κατακτήσει τους μηχανισμούς της νεοελληνικής γλώσσας. Δεν θα ασχοληθώ με την ποιότητα της ίδιας της έρευνας και των αποτελεσμάτων της, γνωρίζουμε άλλωστε πολλές ανάλογες "αντικειμενικές" έρευνες.
Οι συντεχνιακές εμμονές, οι ιδεοληπτικές παραδοχές και τα επαγγελματικά συμφέροντα χορεύουν κυκλικά μαζί με αρχαιοπαρμένους δήθεν γλωσσαμύντορες διατηρώντας μια κατάσταση που δεν τιμά κανέναν, μη ωφελώντας κανέναν.
" Σε αυτήν την ευχάριστη συνάντηση υπογράμμισα στον πρωθυπουργό την ανάγκη να επαναφέρει το παλαιό σύστημα διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας -την κατάργησή της δηλαδή απο το γυμνάσιο και τον περιορισμό της στο λύκειο- που είχε καθιερώσει η μεταρρύθμιση του 1976 επί υπουργού Παιδείας Γεωργίου Ράλλη στην πρώτη μεταδικτατορική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή», εξήγησε. «Δυστυχώς δέκα χρόνια αργότερα, το 1986, ο τότε υπουργός Παιδείας Αντώνης Τρίτσης στην προσπάθειά του να καινοτομήσει και με τις επιρροές αντιδραστικών κύκλων επανέφερε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής στο γυμνάσιο με την οποία διαφωνώ απολύτως. Η ταυτόχρονη διδασκαλία Νέων και Αρχαίων Ελληνικών στην πράξη προκαλεί σύγχυση, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι μαθητές να είναι γλωσσικά ακατάρτιστοι» υπογράμμισε ο κ. Κριαράς."
Συνυπογράφω και απορώ με καταχωρήσεις που αναφέρονται σε αντιδράσεις των φιλολόγων οι οποίοι σε σχετική έρευνα συμφωνούν για την ωφελιμότητα της διδασκαλίας από το πρωτότυπο παρά τα πολλαπλά προβλήματα που προκαλεί η διδασκαλία τους σε μαθητές που δεν έχουν ακόμη κατακτήσει τους μηχανισμούς της νεοελληνικής γλώσσας. Δεν θα ασχοληθώ με την ποιότητα της ίδιας της έρευνας και των αποτελεσμάτων της, γνωρίζουμε άλλωστε πολλές ανάλογες "αντικειμενικές" έρευνες.
Οι συντεχνιακές εμμονές, οι ιδεοληπτικές παραδοχές και τα επαγγελματικά συμφέροντα χορεύουν κυκλικά μαζί με αρχαιοπαρμένους δήθεν γλωσσαμύντορες διατηρώντας μια κατάσταση που δεν τιμά κανέναν, μη ωφελώντας κανέναν.
Κίνα
Απουσίασα λίγο, γιατί συμμετείχα εκτάκτως σε μια συνάντηση σχολείων στην Κίνα με αφορμή τη 12η Σύνοδο Κορυφής Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κίνας που έγινε την 30η Νοεμβρίου στην πόλη Nainjing, στα νότια ανατολικά της χώρας. Μας κάλεσαν οι υπεύθυνοι του προγράμματος Young Masters, του Πανεπιστημίου της Lund, στο οποίο συμμετέχουμε τα τέσσερα τελευταία χρόνια και αποδεχθήκαμε την πρόσκληση. Θα μου πείτε ποιoς θα την αρνούνταν; Και θα σας απαντούσα τώρα, μετά την επιστροφή, πως καλύτερα θα ηταν να την αρνηθούμε. Θα ανεβάσω σε λίγες μέρες τις εντυπώσεις μου.
11.11.09
W. B. YEATS
The Scholars
BALD heads forgetful of their sins,
Old, learned, respectable bald heads
Edit and annotate the lines
That young men, tossing on their beds,
Rhymed out in love’s despair 5
To flatter beauty’s ignorant ear.
They’ll cough in the ink to the world’s end;
Wear out the carpet with their shoes
Earning respect; have no strange friend;
If they have sinned nobody knows. 10
Lord, what would they say
Should their Catullus walk that way?
W.B. Yeats (1865–1939). The Wild Swans at Coole. 1919.
(Μακριά από εμάς η ανωτέρω περιγραφή! Στη Μυτιλήνη ελπίζω να μην επαναλάβουμε τον τελευταίο στίχο!)
BALD heads forgetful of their sins,
Old, learned, respectable bald heads
Edit and annotate the lines
That young men, tossing on their beds,
Rhymed out in love’s despair 5
To flatter beauty’s ignorant ear.
They’ll cough in the ink to the world’s end;
Wear out the carpet with their shoes
Earning respect; have no strange friend;
If they have sinned nobody knows. 10
Lord, what would they say
Should their Catullus walk that way?
W.B. Yeats (1865–1939). The Wild Swans at Coole. 1919.
(Μακριά από εμάς η ανωτέρω περιγραφή! Στη Μυτιλήνη ελπίζω να μην επαναλάβουμε τον τελευταίο στίχο!)
Η λογοτεχνία στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων
36ο Ετήσιο Συνέδριο
Η θέση της λογοτεχνίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μυτιλήνη
Αίθουσα Δημοτικού Θεάτρου
Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λέσβου θα φιλοξενήσει στη Λέσβο το 36ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων με θέμα “Η θέση της λογοτεχνίας στην Β/θμια Εκπ/ση”. Το συνέδριο θα διεξαχθεί στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης από τις 12-14 Νοεμβρίου και θα περιλαμβάνει διάφορες εκδηλώσεις και ξεναγήσεις στην πόλη και σε χωριά του νησιού. Στο Συνέδριο θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι του ΥΠΕΠΘ και της ΟΛΜΕ, 30 εισηγητές, λογοτέχνες και 500 φιλόλογοι από όλους τους νομούς της Ελλάδας και από την Κύπρο.
Θα βρίσκομαι εκεί από την Παρασκευή και θα σας γράψω τις εντυπώσεις μου.
36ο Ετήσιο Συνέδριο
Η θέση της λογοτεχνίας στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μυτιλήνη
Αίθουσα Δημοτικού Θεάτρου
Ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Λέσβου θα φιλοξενήσει στη Λέσβο το 36ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων με θέμα “Η θέση της λογοτεχνίας στην Β/θμια Εκπ/ση”. Το συνέδριο θα διεξαχθεί στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης από τις 12-14 Νοεμβρίου και θα περιλαμβάνει διάφορες εκδηλώσεις και ξεναγήσεις στην πόλη και σε χωριά του νησιού. Στο Συνέδριο θα συμμετάσχουν εκπρόσωποι του ΥΠΕΠΘ και της ΟΛΜΕ, 30 εισηγητές, λογοτέχνες και 500 φιλόλογοι από όλους τους νομούς της Ελλάδας και από την Κύπρο.
Θα βρίσκομαι εκεί από την Παρασκευή και θα σας γράψω τις εντυπώσεις μου.
9.11.09
Πάμπλο Νερούδα
SONETO XLIV
Sabrás que no te amo y que te amo
puesto que de dos modos es la vida,
la palabra es un ala del silencio,
el fuego tiene una mitad de frío.
Yo te amo para comenzar a amarte,
para recomenzar el infinito
y para no dejar de amarte nunca:
por eso no te amo todavía.
Te amo y no te amo como si tuviera
en mis manos las llaves de la dicha
y un incierto destino desdichado.
Mi amor tiene dos vidas para armarte.
Por eso te amo cuando no te amo
y por eso te amo cuando te amo.
Sabrás que no te amo y que te amo
puesto que de dos modos es la vida,
la palabra es un ala del silencio,
el fuego tiene una mitad de frío.
Yo te amo para comenzar a amarte,
para recomenzar el infinito
y para no dejar de amarte nunca:
por eso no te amo todavía.
Te amo y no te amo como si tuviera
en mis manos las llaves de la dicha
y un incierto destino desdichado.
Mi amor tiene dos vidas para armarte.
Por eso te amo cuando no te amo
y por eso te amo cuando te amo.
7.11.09
6.11.09
Παιδί και Οπτικοακουστικά Μέσα Επικοινωνίας
Το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ. και το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Μακεδονίας - Θράκης διοργανώνουν Πανελλήνιο Συνέδριο με θέμα "Παιδί και Οπτικοακουστικά Μέσα Επικοινωνίας". Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στις 21 και 22 Νοεμβρίου, στο αμφιθέατρο του Τελλογλείου (Αγ. Δημητρίου 159α, Θεσσαλονίκη).
Δημοσιευμένα πρακτικά
Δημοσιευμένα πρακτικά
Θεώρηση βιβλιαρίου με ποδήλατο
Κάθομαι σε ένα παγκάκι ανάμεσα σε απορημένους θαμὠνες του καφέ Ήμαρ. Λογικό, ένας παράξενος τυπος κάθεται δίπλα τους, αφού το παγκάκι είναι ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα του καφέ. Ποιός γράφει, τι γράφει, γιατί γράφει είναι ερωτήματα που είμαι σίγουρος πως γεννιώνται στη σκέψη τους, καθώς βάζω σε τάξη τις δικές μου σκέψεις με αφορμή την πρώτη μου βόλτα στους ολοκαίνουργιους ποδηλατόδρομους της πόλης, προσπαθώντας να θεωρήσω ένα βιβλιάριο υγείας.
Έφτασα γρήγορα κατηφορίζοντας στη Νέα παραλία. Ευτυχώς εκεί έβγαλαν τα επικίνδυνα σαμαράκια, έστρωσαν με κόκκινο, ευδιάκριτο για τους πεζούς, τάπητα τον μεγαλύτερο τώρα σε πλάτος ποδηλατόδρομο. Οι αλλαγές θετικές, αλλά έτσι κι αλλιώς σ'αυτό το κομμάτι της πόλης δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα, εξαιτίας της ύπαρξης άπλετου χώρου.
Κάτι που δεν ισχύει στο κομμάτι της παλιάς παραλίας. Καμμιά παρέμβαση ακόμη, υπάρχουν βέβαια σε όλο το ύψος παράπλευρα της Λεωφόρου Νίκης κάτι διαχωριστικά στο πεζοδρόμιο, αλλα ούτε οι πεζοί, ούτε οι ποδηλάτες γνωριζουν ποια είναι η δική τους πλευρά, αν αυτός είναι ο σκοπός της τοποθέτησής τους. Πρωί είναι, ο κόσμος έτσι κι αλλιώς,λιγοστός, όλα κυλάνε ωραία, καθώς φτάνω καμαρωτός καμαρωτός στο λιμάνι.
Η απόλαυση. Η πρώτη συνάντηση με ένα μηχανάκι στην υποτιθέμενη λωρίδα για ποδήλατα. "έχεις δίκαιο" ακούω να λέει ο αναβάτης του, καθώς χάνεται στο βάθος. Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι και τόσο βέβαιος, αν βρισκόμουνα στη σωστή λωρίδα, γιατί δεν υπήρχε κι άλλη. Δηλαδή, φτάνοντας στο λιμάνι αν θέλεις να κινηθείς προς Μοναστηρίου, πρέπει ή να προχωρήσεις στη λωρίδα που συνεχίζεται ( αυτή που ακολούθησα) ή όπως μου εξήγησε υπομονετικά συνάδελφος (μη ποδηλάτης) να ανεβώ από Βενιζέλου, Εγνατία και να προχωρήσω προς Δικαστήρια από τη σωστή λωρίδα. Αν επιβίωνα, εννοείται, στην πυκνή κίνηση αυτών των δρόμων.
Η επόμενη συνάντηση ήταν με τους κάδους απορριμμάτων που ή έπρεπε να κατέβω να τους απομακρύνω από τη λωρίδα ή να προσπεράσω όπως τις παλιές καλές, χωρίς λωρίδα, εποχές.
Επέλεξα ως ενεργός πολίτης την πρώτη σκέψη, τους πηγαίνω στην άκρη, βλαστημώντας ταυτόχρονα με την απόφασή μου, καθὠς οι κάδοι είχαν να καθαρισθούν από την απελευθέρωση της πόλης.
Προχωρώ. Ξαφνικά ο ποδηλατόδρομος χάνεται! Πού πάω; Πηγαίνω από το απέναντι φαρδύ πεζοδρόμιο φτάνοντας σε λίγο στα Δικαστήρια. (Τότε αντιλαμβάνομαι πως από την άλλη πλευρά υπήρχε μια λωρίδα κρυμμένη από τα παρκαρισμένα δίπλα της αυτοκίνητα.)
Περνώ τα φανάρια, αποφεύγω δύο μηχανάκια που έρχονταν βολίδα πάνω μου και φτάνω στον προορισμό μου, τη Δεύθυνση Υγιεινής, στην οδό Σαπφούς, θέλοντας να θεωρήσω οδοντιατρικές εργασίες. Ένας απίστευτος υπάλληλος που σίγουρα ήθελε να γίνει αστροφυσικός, αλλά η μοίρα τον οδήγησε στο γκισέ απέναντί μου, μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο. Πιάνω τις λέξεις πρώτος όροφος, απόδειξη. Για να σιγουρευτώ αποφασίζω να ρωτησω με αποτέλεσμα την έκρηξη του πολυτάλαντου δημοσίου υπαλλήλου "EΛΛΗΝΙΚΑ ΜΙΛΑΩ"
Κοίτα να δεις, σκέφτηκα από μέσα μου, κατά σύμπτωση όχι μόνο τα μιλάω κι εγώ, αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα διδάσκω κιόλας!
Κάτι που δεν ισχύει στο κομμάτι της παλιάς παραλίας. Καμμιά παρέμβαση ακόμη, υπάρχουν βέβαια σε όλο το ύψος παράπλευρα της Λεωφόρου Νίκης κάτι διαχωριστικά στο πεζοδρόμιο, αλλα ούτε οι πεζοί, ούτε οι ποδηλάτες γνωριζουν ποια είναι η δική τους πλευρά, αν αυτός είναι ο σκοπός της τοποθέτησής τους. Πρωί είναι, ο κόσμος έτσι κι αλλιώς,λιγοστός, όλα κυλάνε ωραία, καθώς φτάνω καμαρωτός καμαρωτός στο λιμάνι.
Η απόλαυση. Η πρώτη συνάντηση με ένα μηχανάκι στην υποτιθέμενη λωρίδα για ποδήλατα. "έχεις δίκαιο" ακούω να λέει ο αναβάτης του, καθώς χάνεται στο βάθος. Βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι και τόσο βέβαιος, αν βρισκόμουνα στη σωστή λωρίδα, γιατί δεν υπήρχε κι άλλη. Δηλαδή, φτάνοντας στο λιμάνι αν θέλεις να κινηθείς προς Μοναστηρίου, πρέπει ή να προχωρήσεις στη λωρίδα που συνεχίζεται ( αυτή που ακολούθησα) ή όπως μου εξήγησε υπομονετικά συνάδελφος (μη ποδηλάτης) να ανεβώ από Βενιζέλου, Εγνατία και να προχωρήσω προς Δικαστήρια από τη σωστή λωρίδα. Αν επιβίωνα, εννοείται, στην πυκνή κίνηση αυτών των δρόμων.
Η επόμενη συνάντηση ήταν με τους κάδους απορριμμάτων που ή έπρεπε να κατέβω να τους απομακρύνω από τη λωρίδα ή να προσπεράσω όπως τις παλιές καλές, χωρίς λωρίδα, εποχές.
Επέλεξα ως ενεργός πολίτης την πρώτη σκέψη, τους πηγαίνω στην άκρη, βλαστημώντας ταυτόχρονα με την απόφασή μου, καθὠς οι κάδοι είχαν να καθαρισθούν από την απελευθέρωση της πόλης.
Προχωρώ. Ξαφνικά ο ποδηλατόδρομος χάνεται! Πού πάω; Πηγαίνω από το απέναντι φαρδύ πεζοδρόμιο φτάνοντας σε λίγο στα Δικαστήρια. (Τότε αντιλαμβάνομαι πως από την άλλη πλευρά υπήρχε μια λωρίδα κρυμμένη από τα παρκαρισμένα δίπλα της αυτοκίνητα.)
Περνώ τα φανάρια, αποφεύγω δύο μηχανάκια που έρχονταν βολίδα πάνω μου και φτάνω στον προορισμό μου, τη Δεύθυνση Υγιεινής, στην οδό Σαπφούς, θέλοντας να θεωρήσω οδοντιατρικές εργασίες. Ένας απίστευτος υπάλληλος που σίγουρα ήθελε να γίνει αστροφυσικός, αλλά η μοίρα τον οδήγησε στο γκισέ απέναντί μου, μουρμουρίζει κάτι ακατάληπτο. Πιάνω τις λέξεις πρώτος όροφος, απόδειξη. Για να σιγουρευτώ αποφασίζω να ρωτησω με αποτέλεσμα την έκρηξη του πολυτάλαντου δημοσίου υπαλλήλου "EΛΛΗΝΙΚΑ ΜΙΛΑΩ"
Κοίτα να δεις, σκέφτηκα από μέσα μου, κατά σύμπτωση όχι μόνο τα μιλάω κι εγώ, αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα διδάσκω κιόλας!
5.11.09
Άρθρο στην εφημερίδα Μακεδονία
“Το ‘Καρατάσιου’ μπορεί να αποτελέσει για τη Δυτική Θεσσαλονίκη έναν πολύτιμο πνεύμονα ζωής, έναν χώρο διαφυγής από τον ασφυκτικό κλοιό του μπετόν και των αυτοκινήτων. Είναι η τελευταία ευκαιρία για να αφήσουμε λίγο πράσινο στα παιδιά μας, να τους δώσουμε τη δυνατότητα να ζήσουν ανθρώπινα”, αναφέρει στη “ΜτΚ” ο κ. Σάκης Λαζαρίδης, εκπρόσωπος της “Κίνησης πολιτών για το στρατόπεδο Καρατάσιου”, μιας κίνησης που δημιουργήθηκε για να αποδοθεί το στρατόπεδο στους κατοίκους.
Η άποψη των κατοίκων διατυπώθηκε και σε έρευνα που έγινε από το 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης. Οι μαθητές του σχολείου, με τη βοήθεια των καθηγητών τους, δημιούργησαν έναν μικρό περιβαλλοντικό κήπο εντός του στρατοπέδου, τον οποίο συντηρούν εδώ και δύο χρόνια. Ο μικρός αυτός κήπος, όπως λένε, δίνει το στίγμα για το πώς πρέπει να γίνει όλο το στρατόπεδο.
“Για να φτιάξουμε αυτόν τον κήπο συνεργαστήκαμε με τον δήμο Πολίχνης και με αρχιτέκτονες τοπίου του ΕΘΙΑΓΕ. Οι επιστήμονες μας είπαν ότι για να σχεδιάσουμε τον κήπο πρέπει πρώτα να ξέρουμε τι θέλουν οι άνθρωποι που κατοικούν τριγύρω από το στρατόπεδο. Έτσι, συντάξαμε ένα ερωτηματολόγιο και ρωτήσαμε όσους μένουν σε μια μεγάλη ακτίνα. Όπως διαπιστώθηκε, όλοι θέλουν να γίνει το ‘Καρατάσιου’ ένας πνεύμονας πρασίνου”, περιγράφει ο κ. Ευθύμιος Παπαδημητρίου, φιλόλογος του 2ου Λυκείου, και προσθέτει πως “η λογική του κήπου είναι ότι ενστερνιζόμαστε την άποψη των κατοίκων και δείχνουμε στην τοπική κοινωνία ότι το σχολείο συμμετέχει ενεργά. Τα παιδιά εκφράζουν την άποψή τους όχι με λόγια αλλά με έργο”.
Τον κήπο του λυκείου εντός του πρώην στρατοπέδου τον περιποιούνται με πολύ μεράκι μαθητές αλλά και απόφοιτοι του σχολείου που συμμετείχαν στη δημιουργία του. “Η προσπάθεια για την τοπική κοινωνία συνεχίζεται και μετά το σχολείο. Στηρίζουμε τη διεκδίκηση του χώρου για δημιουργία πάρκων”, αναφέρει η κ. Κατερίνα Μοσχούλα, φοιτήτρια στο β’ έτος Βιολογίας στο ΑΠΘ.
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Σύμφωνα με τον βιολόγο Γιώργο Χατζηγεωργίου, “ο κήπος έχει εκπαιδευτική λειτουργία. Εδώ κάνουμε μαθήματα περιβαλλοντικών επιστημών, ενώ οι μαθητές που συμμετέχουν θα διδάσκουν στη συνέχεια παιδιά του δημοτικού. Δεν θέλουμε να γίνει οικιστική παρέμβαση και το στρατόπεδο να μετατραπεί σε πεδίο αντιπαράθεσης εργολάβων. Πρέπει το στρατόπεδο να δοθεί στους κατοίκους, να γίνει μητροπολιτικό πάρκο. Τα τελευταία δυόμισι χρόνια υπάρχουν πολλές ορέξεις για το χώρο και πρέπει να τις ανακόψουμε”.
Το στρατόπεδο “Καρατάσιου” ανήκει στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου. Από τη συνολική έκταση απαλλοτριώθηκαν 540 στρέμματα για να γίνει η περιφερειακή οδός και το 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. “Το ζητούμενο είναι να υπάρχει πολιτική βούληση να δοθεί το στρατόπεδο”, δηλώνει ο κ. Χατζηγεωργίου.
Του Φώτη Κουτσαμπάρη
fkoutsamparis@makthes.gr
4.11.09
5η ημέρα -18/10
Ολοκλήρωση ξενάγησης στην Αγία Σοφία
Επίσκεψη στη Ροτόντα
Αψίδα του Γαλερίου
Γαλεριανό ανάκτορο
Ο κύκλος της φιλίας στο Λευκό Πύργο
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)